انیشتن اولین کسی که انرژی تاریکی را شناخت

انیشتن اولین کسی که انرژی تاریکی را شناخت





برای نوابغ، حتی اشتباهات با لباس مبدل به شکل پیروزی باز می گردند. اسناد مکالمه ای قدیمی میان آلبرت اینشتین و اروین شرودینگر نشان می دهد که این دو ۸۰ سال پیش از آنکه زمانش فرا برسد، به ایده انرژی تاریک اندیشیده بودند؛ آن هم زمانی که مشغول سر و کله زدن با چیزی بودند که گمان می کردند صرفا یک ضریب تصحیح زشت و کریه است.

به گزارش نیوساینتیست، در سال ۱۹۱۷ / ۱۲۹۶، معادله بدیع اینشتین در نظریه نسبت عام جهانیان را شگفت زده کرده بود. فضا زمان را با عبارات هندسی در سمت چپ و انرژی را در سمت راست معادلات مشخص شده بود. علاوه بر اینها یک کمیت ثابت در سمت چپ این معادله جهان را ایستا نگاه می داشت، پدیده ای که با مشاهدات انجام شده در آن زمان سازگار بود. اما در سال ۱۹۲۹ / ۱۳۰۸، ادوین هابل نشان داد که جهان در حال انبساط است و اینشتین این ثابت را «بزرگ ترین اشتباه زندگی خود» نامید.

اکنون، الکس هاروی، تاریخدان دانشگاه نیویورک مقالات به جا مانده از این فیزیک دانان را که در سال ۱۹۱۸ / ۱۲۹۷ منتشر شد، مجددا بررسی کرده است. در یکی از این مقالات، شرودینگر با معادله اینشتین بازی کرده و ثابت را از سمت چپ، به سمت راست معادله برده است. این جابجایی ساده، ثابت کیهان شناختی را از بخشی از هندسه فضا زمان به یک منبع انرژی برای کیهان تبدیل کرد. در حالی که از نظر ریاضی این کار هیچ تغییری ایجاد نمی کند، از نظر فیزیکی معنای زیادی دارد. پاسخ اینشتین که اندکی هم گستاخانه به نظر می رسید این بود که مشخصات این عبارت انرژی جدید یا «هیچ چیز خاصی نیست» و یا «یک چگالی منفی نادیدنی در فضای بین ستاره ای است.»

جعبه پاندورا

در سال ۱۹۹۸ / ۱۳۷۷ و برای توضیح انبساط تندشونده عالم، این موضوع مجددا سر بر آورد؛ و معلوم شد که موجودی به نام «انرژی تاریک» به انبساط عالم شتاب می دهد. از آن زمان کیهان شناسان مشغول تحقیق و جستجو هستند تا ماهیت واقعی انرژی تاریک را کشف کنند. این کشف که انبساط کیهان در حال شتاب گیری است، جایزه نوبل فیزیک سال ۲۰۱۱ / ۱۳۹۰ را برای کاشفان آن به ارمغان آورد.

اگر اینشتین ریاضیات را دنبال می کرد، می توانست از اصولی که خود نخستین بار ارائه کرده بود؛ ایده بزرگ دیگری را که استحقاق دریافت یک جایزه نوبل دیگر داشت پیش بینی کند. در عوض، وی خیلی زود فکرش را از این ایده تازه خلاص کرد. اینشتین نوشت: «مسیری که از سوی آقای شرودینگر دنبال می شود از نظر من غیرممکن است، چرا که شدیدا به جنگلی از فرضیات منجر می شود.»

هاروی فکر می کند که اینشتین اندکی از بازی ریاضی شرودینگر عصبانی شد. وی می افزاید: «لحن نوشته وی بدون شک نشانگر میزانی آزرده خاطری است.»