با شکست ایتالیا مقابل کاستاریکا، حذف انگلیس از جام جهانی قطعی شد. البته سه شیرها بیش از اینکه بخواهند بی عرضگی ایتالیایی ها را به رخ شان بکشند، باید نگاهی به معایب خودشان داشته باشند:
۱ ضعف دفاعی
در زمان آماده سازی تیم شاید مهم ترین سوال مطرح شده مربوط به وضعیت دفاعی شاگردان هاجسون بوده باشد. نکته اول در رابطه با خط دفاع انگلیس، بازیکنان کناری آن هستند. جایی که لیتون بینس و گلن جانسون در فاز تهاجمی بازیکنان قابلی محسوب می شوند اما هیچ یک از این دو بازیکن در کارهای تدافعی فوق العاده عمل نمی کنند.
در مرکز خط دفاعی زوج کیهیل و جاگیلکا بارها در تمرینات و دیدارهای تدارکاتی زنگ خطر را برای روی هاجسون به صدا در آورده بودند و در نهایت در جام جهانی نیز ضعف های این زوج آشکار شد. هر ۲ گل سوارس به خوبی نشان می دهد که کیهیل و جاگیلکا تا چه اندازه با یکدیگر ناهماهنگ بوده اند. این جا است که ناخودآگاه نام امثال جان تری به اذهان راه پیدا می کند.
اگر از ضربه راه دور مارکیزیو بگذریم، بقیه گل هایی که انگلیس در جام جهانی دریافت کرده، همگی روی ضعف های مشهود خط دفاعی این تیم بوده است.
۲ بی تجربگی بازیکنان جوان
استیون جرارد کاپیتان تیم ملی انگلیس معتقد است که اگر تیمش کمی با تجربه تر پس از زدن گل تساوی برابر اروگوئه عمل می کرد، شاید اکنون آنها هنوز در جام جهانی باقی مانده بودند. انتخاب ترکیبی جوان و متشکل از بازیکنان بااستعداد مانند شمشیری دو لبه برای هاجسون بود. اکنون بسیاری از خود می پرسند اگر بازیکنان باتجربه تری همچون فرانک لمپارد یا جیمز میلنر در ترکیب قرار می گرفتند، باز هم همین اتفاق رخ می داد؟ البته پاسخ دادن به این سوال بسیار دشوار است اما باید توجه داشت که رقابت مهمی همچون جام جهانی مکانی برای آزمون و خطا محسوب نمی شود.
۳ تعویض های ضعیف
بلژیک در دیدار نخست خود برابر الجزایر به شدت بازی اش گره خورده بود. شاگردان ویلموتس هرچه می زدند به در بسته می رسیدند اما در نهایت این مربی جوان توانست با تعویض حرفه یی خود، روند بازی را به کل عوض کند. فلینی از روی نیمکت ذخیره ها وارد بازی شد و توانست در یک لحظه ورق را به سود بلژیک برگرداند. این اتفاق می توانست برای انگلیس هم رخ دهد، البته اگر تعویض های هاجسون موثر واقع می شد. چه در بازی اول و چه در بازی دوم، هیچ کدام از تغییراتی که هاجسون در تیمش ایجاد کرد، نتوانست شرایط بازی را به نفع انگلیس تغییر دهد. بارکلی تقریبا در هر دو دیدار نیم ساعت زمان داشت اما نتوانست وضعیت خط میانی تیمش را در فاز تهاجمی بهبود ببخشد. روی هاجسون هیچ «پلن بی» برای خروج انگلیس از بحران در جریان بازی نداشت و همین عامل باعث شد تا همه تعویض های این سرمربی کهنه کار، تعویضی «سوخته» محسوب شوند.
۴ آماده سازی تیم
انگلیس اردوهای خوبی را در پرتغال و میامی امریکا پشت سر گذاشته بود و همچنین اضافه شدن دکتر استیو پیترز و صحبت های او با بازیکنان پیرامون مسائل روانشناسی، توانست کمک زیادی برای هاجسون باشد. اما روی هاجسون به هیچ عنوان نتوانست از لحاظ تاکتیکی تیمش را در اردوهای آماده سازی تیم ارتقا دهد. هر ۳ بازی دوستانه تیم پیش از آغاز جام جهانی مملو از نکته هایی بود که در بازی های جام جهانی نیز رخ داد. اما سرمربی کهنه کار هیچ راه حلی برای رفع نقص های تاکتیکی تیم در طول برنامه های آماده سازی ارائه نکرد.
حتی اگر به عقب تر نیز برگردیم، شکست برابر شیلی و آلمان در ویمبلی در ماه فوریه، می توانست زنگ خطر را خیلی زودتر برای هاجسون به صدا در آورد ولی او هیچ توجهی به این شکست ها در دوران آماده سازی تیمش نداشت.
۵ دو هافبک میانی
شاید مهم ترین سوءتفاهم انگلیس دو هافبک وسط این تیم باشد. جایی که استیون جرارد و جوردن هندرسون زوجی لیورپولی را در مرکز خطا میانی انگلیس به وجود آورده بودند. جرارد تنها سایه یی از عملکرد خود را در طول فصل به نمایش گذاشت و هندرسون نیز در بهترین شرایط خود، نمایشی معمولی ارائه کرد. بسیاری از خود می پرسند آیا امثال جک ویلشر نمی توانستند انتخاب بهتری برای بازی در این پست باشند؟ شاید بهتر بود هاجسون دست کم در بازی برابر ایتالیا با تفکرات دفاعی بیشتری وارد میدان می شد و سپس در صورت نیاز مهره های تهاجمی تیمش را روانه میدان می کرد. با این حال معمای مردان مرکز خط میانی انگلیس همچنان حل نشده به نظر می رسد. چه آن زمان که لمپارد و جرارد کنار یکدیگر حضور داشتند و چه امسال که لمپارد راهی نیمکت شده بود و هندرسون در کنار جرارد قرار گرفته بود.
