چهار سال قبل در چنین روزی، بازیکنان تیم ملی فوتبال فرانسه دست به اعتصاب زدند و درست در میانه جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی از شرکت در تمرینات سر باز زدند. اعتراض ۲۳ بازیکن این تیم که توسط پاتریک اورا، فرانک ریبری و اریک آبیدال هدایت می شد، برای فرانسه شرمساری و بی آبرویی به بار آورد. حالا پس از گذشت چهار سال تیم ملی فوتبال فرانسه یکی از بهترین بازی های تاریخ فوتبال این کشور را با پیروزی ۵ ۲ برابر سوییس به نمایش گذاشته است. آنها در همان نیمه اول این مسابقه که در شهر سالوادور برزیل برگزار می شد، پس از یک نمایش خیره کننده، ۳ ۰ از حریف پیش افتاده بودند اما در سال ۲۰۱۰ این تیم در سه بازی مرحله گروهی خود تنها توانست یک گل به ثمر برساند و با یک امتیاز (فرانسه ۰ ۰ اروگوئه، فرانسه ۰ ۲ مکزیک، فرانسه ۱ ۲ آفریقای جنوبی) از دور مسابقات کنار رفت. بعد از گذشت چهار سال آنها در تنها دو مسابقه هشت گل به ثمر رسانده و با شش امتیاز در صدر گروه پیشاپیش صعود خود به مرحله یک هشتم نهایی را نیز قطعی کرده اند. واقعا شگفت انگیز است که یک تیم ظرف چهار سال تا چه حد می تواند متحول شود. باید صادق باشیم.
هیچ چیزی، حتی قهرمانی در جام جهانی یا جام ملت های اروپا هم نمی تواند شرمساری را که همه شهروندان فرانسوی در سال ۲۰۱۰ تجربه کردند، جبران کند. این تجربه ناگوار همیشه در ذهن هر فرانسوی باقی خواهد ماند. هیچ تیم ملی دیگری تا به حال دست به اعتصاب نزده است، هیچ تیم ملی دیگری پس از این هم هرگز دست به چنین کاری نخواهد زد. شاید حتی اگر ۲۰ یا ۴۰ سال هم سپری شود، باز هم مردم درباره این اتفاق صحبت کنند. آن روز ما به قعر حضیض سقوط کردیم. ممکن است شما در زمین مسابقه شکست بخورید، ممکن است نمایش ضعیف یا دور از انتظار شما هواداران را ناامید کند اما نمی توانید از تمرین کردن سرباز بزنید، به خصوص وقتی که به عنوان نماینده کشورتان در بزرگ ترین رقابت ورزشی جهان شرکت کرده اید و به خصوص زمانی که چشم همه جهان به شما دوخته شده است.
هر نامی که برای آن می خواهید انتخاب کنید. این اتفاق شرم آور، ننگین، سنگ دلانه و رسوایی آمیز بود. آنقدر که احساس می کردیم هرگز از زیر بار آن کمر راست نخواهیم کرد، که زخم آن همیشه بر تن فرانسه باقی خواهد ماند و دست کم یکی ، دو نسل باید بگذرد تا بتوانیم از زیر خاکسترهای آفریقای جنوبی دوباره به پا خیزیم اما این رهایی آنقدرها هم به طول نینجامید. بعد از گذر چهار سال، حالا دوباره همه دنیا دارند درباره فرانسه صحبت می کنند اما این بار دلیل خوبی برای این کار وجود دارد. فرانسه ۲۰۱۴ تیم کاملا متفاوتی از آن تیم کذایی ۲۰۱۰ به نظر می رسد.
فرانسه ناگهان به اسب سیاه مسابقات تبدیل شده است. هیچ کس از آنها انتظار نداشت که تا این حد خوب عمل کنند. هیچ کس انتظار این اعتماد به نفس و صلابت را از تیمی نداشت که نوامبر گذشته مجبور شد از مسیر بازی پلی آف برابر اوکراین به جام جهانی برسد. (شکست ۰ ۲ در بازی رفت و پیروزی ۳ ۰ در بازی برگشت باعث شد آنها در مجموع ۳ ۲ جواز صعود به جام جهانی را دریافت کنند) . همه از دیدن این تیم شگفت زده شده اند.
درهم کوبیده شدن سوییس با نتیجه ۲ ۵ برابر خروس ها اخطاری به همه تیم های حاضر در مسابقات بود که این فرانسه دیگر آن تیم بحران زده ۲۰۱۰ نیست. پیروزی برابر سوییس همچنین شاهدی بود بر کار بزرگی که دیدیه دشان در دو سال اخیر در این تیم انجام داده است. او وقتی مسوولیت تیم ملی فرانسه را بر عهده گرفت که تصویر هولناک آفریقای جنوبی ۲۰۱۰ هنوز پیش چشم همه بود. او پس از حضور ناامیدکننده فرانسه در جام ملت های اروپای ۲۰۱۲ که باعث شده بود فرانسه باز هم به خاطر اتفاقات ناگوار (مثل توهین سمیر نصری به یک خبرنگار، ناراحتی یان ام یا از تعویض شدن و امتناع او از دست دادن با لورن بلان، مربی وقت فرانسه و دعوای الو دیارا و حاتم بن عرفا) به صدر خبرها بازگردد، سکان هدایت این تیم را برعهده گرفت اما به خوبی توانست همه چیز را سر و سامان دهد.
او بازیکنان یاغی و دردسر ساز را به تیم ملی دعوت نکرد و زمانی هم که به سمیر نصری یک فرصت دوباره داد، خیلی زود متوجه اشتباهش شد و دیگر جایی برای او در تیمش در نظر نگرفت. دشان هم نظم و انضباط را به تیم فرانسه برگرداند و هم رویکرد این تیم در زمین مسابقه را شفاف تر کرد. او این بار نقطه قوت های زیادی در تیمش داشت که می توانست به آنها تکیه کند: کاپیتان شایسته اش هوگو لوریس، استعدادهای جوان و درخشانی مانند رافائل واران، پل پوگبا، آنتونیو گریزمان، خطاکاران پشیمانی مثل ریبری (که البته از جام بیرون ماند) و اورا و رهبران تکنیکی تیم درون زمین یعنی کریم بنزما، یوهان کابایه، بلز ماتویدی و ماتیو وابوئنا. او همچنین سبک بازی و تعادل مناسب تیمش را هم با آرایش ۳ ۳ ۴ به دست آورد. البته فرانسه هنوز تنها هندوراس و سوییس را شکست داده است و اگر چه معروف است که «هیچ بازی آسانی در جام جهانی وجود ندارد»
اما در واقعیت این جمله همیشه هم صحیح نیست. بدون شک بازی کردن برابر هندوراس و سوییس از امثال هلند، شیلی، اروگوئه یا ایتالیا آسان تر است اما حتی فراتر از نتیجه و نمایشی که تیم در زمین مسابقه داشته، آنچه اهمیت دارد این است که آنها صاحب طرز فکر صحیح شده اند.
برای نخستین بار پس از سال ها تیم اردوی شادی دارد و فضای فوق العاده یی بین بازیکنان حاکم است، آنها یکدیگر را دوست دارند، برای هم و برای مربی شان بازی می کنند و در این تیم هیچ دلخوری و دشمنی در کار نیست.
سال ۲۰۱۰ را فراموش نکرده ایم و باز هم با رسیدن سالگرد آن اتفاق احساس ناخوشایندی به هر فرانسوی دست می دهد اما به هر حال فرانسه ۲۰۱۴ فرسنگ ها از آن تصویر شرم آوری که در آفریقای جنوبی به نمایش گذاشته شد، فاصله دارد. تیم امروز فرانسه مثل یک خنکای دم صبح لذت بخش است. آخرین باری که فرانسه توانست در دو بازی نخست خود در جام جهانی پیروز شود به سال ۱۹۹۸ باز می گردد و همه می دانیم که پس از آن، چه اتفاق افتاد.
جولین لاورنس
مترجم: امیر طلوعی
منبع: ESPN
