اخبار دانشگاهی کشور / دانشجويان خارجی 22 مهر 1393 - 14 October 2014
عدم آمادگی جوانان تحصیلکرده برای کار در جنوب آسیا
کشورهای افغانستان، بنگلادش، هند، نپال، پاکستان و سریلانکا در جنوب آسیا با 1.6 میلیارد جمعیت در مجموع، یک چهارم جمعیت دنیا را در خود جای داده‌اند و به لحاظ تراکم جمعیتی، جزو شلوغ‌ترین و یکی از فقیرترین مناطق جغرافیایی محسوب می‌شوند.
برخلاف تفاوت‌های سیاسی، اقتصادی و زبانی در میان کشورهای جنوب آسیا، بازارهای کار مشابهی در آنها وجود دارد. سیستم‌های آموزشی این مناطق نیز مهارت‌های لازم را برای جوانان جویای کار در آینده فراهم نمی‌کنند. به اعتقاد برخی کارشناسان برای حل این مشکلات، آموزش زبان انگلیسی باید در اولویت قرار گیرد. از طرفی برخی دیگر معتقدند که آموزش زبان تنها راه حل این مشکل نیست.
به گزارش کانورسیشن، تمام کشورهای جنوب آسیا با توجه به آمار بالای نیروهای کار جوان در جامعه قابلیت افزایش رشد اقتصادی و کاهش فقر را دارند اما در عین حال که این رشد جمعیتی به اقتصاد این کشورها کمک می‌کند می‌تواند با ایجاد یک بحران جمعیتی نگرانی‌هایی را نیز به وجود آورد.
تحقیق اخیر توسط گروهی کارشناس اقتصادی در انگلیس حاکی از آن است که سیستم‌های آموزشی در این کشورها افراد ماهری را وارد بازار کار نمی‌کنند و پاسخگوی نیازهای بازار نیستند. بانک جهانی طی گزارشی اعلام کرده که نرخ بیکاری حتی در میان جوانان تحصیلکرده در این مناطق بسیار بالا است. در واقع کشورهای جنوب آسیا در میان کشورهای در حال توسعه بالاترین آمار بیکاری را دارند. در هند نرخ بیکاری جوانان 10.2 درصد و در سریلانکا 19.4 درصد است. در واقع این جوانان در مراکزی تحصیل کرده‌اند که کیفیت لازم آموزش را برای اشتغال آنها در بخش دولتی و خصوصی فراهم نکرده است. بنابراین افزایش مهارت و توانایی در میان جوانان، لازمه رشد اقتصاد دانش محور در این منطقه است.
البته دولت‌های این کشورها سیاست‌های ابتکاری مختلفی را برای افزایش مهارت در سیستم آموزشی و از بین بردن این فاصله در میان سیستم آموزشی و بازارهای کار انجام داده‌اند و این سیاست‌ها احتمالا در دستورکار اهداف توسعه‌ای 2015 قرار خواهند گرفت. اما در حال حاضر آزمون‌های استخدامی که در کشورهای آسیای جنوبی برگزار شده حاکی از ضعف سواد رایانه‌ای و مهارت‌های ارتباطی در مردم این کشورها است که مانع استخدام آنها شده است. اما شایع ترین مساله در این میان کمبود آموزش‌های زبان انگلیسی است. در واقع داشتن مهارت‌های زبان انگلیسی تاثیر مثبتی بر توسعه اقتصادی دارد و داشتن این مهارت‌ها در بازارهای کار بسیار باارزش است. با این حال تسلط بر این مهارت به این سادگی هم نیست. کسانی که به زبان انگلیسی صحبت می‌کنند و دارای مهارت‌هایی در این زبان هستند توقع حقوق بیشتری دارند البته در این میان متغیرهای دیگری مثل جنسیت، قومیت و طبقات هم دخیل هستند.
بنابراین آموزش زبان انگلیسی به تنهایی به فرد برای مقابله با موانع اجتماعی – اقتصادی کمک نمی‌کند. در کنار این موضوع در برخی بازارهای کار غیررسمی، استفاده از زبان‌های بومی ارزشمند بوده که این بازارها در کشورهای جنوب آسیا بیش از 90 درصد بازارهای کار را تشکیل می‌دهند.
