نکته ای در باب اکران «شور شیرین» در دانشگاه‌ها

نکته ای در باب اکران «شور شیرین» در دانشگاه‌ها

ترفندی برای مقابله با مافیای اکران


گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»؛ خبر اکران فیلم «شور شیرین» در دانشگاه های کشور اتفاق خجسته و امیدوار کننده ای برای همه علاقه مندان به سینمای متعهد و ارزشی بود؛ خبری که به خوبی و روشنی نشانه ای بود بر عزمی جدی و هماهنگ برای مقابله با مافیای اکران که فیلم های ارزشی را در مرحله اکران به نابودی می کشاند.

خبر از این قرار بود که ابراهیم اصغری در خصوص سالگرد شهادت شهید محمود کاوه گفته بود كه این آمادگی را داریم که اکران ویژه فیلم سینمایی «شور شیرین» را در مشهد و سایر شهرهای کشور همزمان با سالگرد این شهید بزرگوار آغاز كنيم.

تهیه کننده فیلم «شور شیرین» تأکید کرده بود: نمایش اين فیلم در سطح گسترده و در دانشگاه های سراسر کشور برای قشر دانشجو انجام خواهد شد.

وی یادآور شده بود که با برنامه ریزی های انجام شده، نمایش فیلم «شور شیرین» در دانشگاه های سراسر کشور، از شروع سال تحصیلی امسال و برگزاری کلاس های درسی آغاز می شود.

فیلم «شور شیرین» كه بازیگرانی چون رضا رویگری، شبنم قلی خانی، احمد نجفی و حمید عمارلو در آن نقش آفرینی می کنند، یکی از عملیات های شهید کاوه را در کردستان به تصویر می کشد.

واقعیت آن است که مافیای اکران سالهاست که تبدیل به یک نقطه کور و مایة رنج و تعب نیروهای ارزشی سینمای ایران شده است؛ مافیایی که به شکلی خزنده و ناجوانمردانه تلاش می کند از راههای مختلف فیلم های ارزشی را فشل کند و آنها را در موقعیتی قرار دهد که یا عطای اکران را به لقایش ببخشند یا در شرایطی نابرابر و غیرمنصفانه تن به اکران دهند و در نهایت هم بدون آنکه با مخاطب به درستی مواجه شده باشند و ارتباطی استاندارد و اصولی و در شرایطی مساعد با آنها برقرار کرده باشند از پرده پایین بیایند.

در چنین موقعیتی اکران فیلم های سینماگران متعهد و ارزشمدار در مراکزی همچون دانشگاه ها می تواند ترفند خوبی برای مقابله با این شرایط نادرست و غیرمنطقی باشد.

اما با صرفنظر از این مسئله، باید گفت اصل قضیه همچنان دردآور و غیرقابل قبول است و آنچه در این سالها از زبان عوامل فیلم های ارزشی همچون «شور شیرین» می شنویم، حکایتگر مظلومیت مضاعفی است که طی این سالها دامنگیر سینمای ارزشی ایران شده است.

مظلومیتی عجیب و حیرت آور که درد، دریغ و حسرت را بر وجود انسان مستولی می سازد و هرچه وقوف بر کنه قضیه بیشتر می شود، الم ناشی از این حدیث پرآب چشم هم بیشتر و بیشتر می گردد.

براستی چرا و چگونه است که در دوران حکومت اسلامی و برپایی دولت ارزشی و عدالت مدار که داعیه ارزش های اسلامی و انقلابی را دارد، باید شاهد چنین ظلم های بزرگی در حق معدود آثار سینمایی باشیم که با دغدغه حفظ و حراست از کیان اسلامی و انقلابی نظام و مردم ایران تولید شده اند.

فیلم هایی که با مشقت تولید می شوند و بعد در گردنه پر پیچ و خم اکران و ارائه به مخاطب، در هزار توی مافیای اکران و تبلیغ گیر می افتند و از هیچ حمایتی هم برخوردار نمی شوند.

فیلم هایی که شاید تنها گناهشان این باشد که نه وطن فروشی کرده اند و نه با ایجاد جذابیت های کاذب سعی نموده اند از نمادها و نمودهای جنسی و شهوات غریزی سوء استفاده كنند.

در حالی که سینمای ایران طی سالهای گذشته و در طول دو دهه اخیر در غرقاب بی هویتی و تکرار و ابتذال گرفتار آمده، فیلمی همچون «شور شیرین» با رویکرد معرفی و ترویج روحیه رشادت و شهامت انقلابی و جهادی به سراغ زندگی یکی از محبوب ترین و خیره کننده ترین رزمندگان سالهای دفاع مقدس یعنی شهید کاوه می رود و تلاش می کند در حد توان و لیاقت خود به معرفی و تبلیغ و ترویج روحیه و سیره این مرد بزرگ خاصه برای قشر جوان جامعه بپردازد و کدام اولویت از این مهم تر و کدام نیاز از چنین کاری، ضروری تر برای سینمای امروز ایران؟

حال با چنین موقعیت و در چنین فضایی و با این عقبه و سابقه و صبغه، باید دید مدیران و مسئولان سینمایی در برابر چنین فیلمی چه رفتاری از خود نشان داده اند و می دهند؟!

آیا در تولید از آن حمایت جدی کرده اند؟ یا در اکران برایش موقعیت مناسبی فراهم آورده اند تا حداقل از چنگال مافیای اختاپوسی اکران برهانندش و فضایی نسبی برای مواجهه مخاطب عمومی با فیلم فراهم آورند؟

فضای تبلیغات به خصوص تبلیغات شهری تا چه اندازه برای چنین فیلمی فراهم بوده است؟

از نشریات و رسانه های هنری و روشنفکری سینمایی البته بهتر است سخنی به میان نیاوریم که وضعیت این جرگه ها و نحله ها از پیش معلوم است و مثل همیشه یک بایکوت خبری است که از سوی قریب به اتفاق این رسانه های مدعی نصیب چنین فیلم هایی می شود!

با این همه اما نباید نا امید شد و باید دل به دیدگان مردمی بست که همیشه در آزادی و آزادگی کامل، تصمیم می گیرند و نه مقهور فضا و شرایط شبه روشنفکری می شوند و نه منتظر مدیران و مسئولان این چنینی می مانند و اگر صداقت و صمیمیت در یک فیلم ببینند از آن حمایت می کنند و بر صدر می نشانندش، به رغم ادعای همه مدعیان و به رغم همه مشکلات و مصائب خواسته و ناخواسته ای که بر سینمای ارزشی ما در این روزهال حکمفرماست و حکایت آن براستی حکایتی است دردآور و تکان دهنده!