راهنمای تحصیل در ژاپن

نيم‌نگاهي به نظام آموزشي كشورهاي جهان‌ـ دانشجوي خارجي در ژاپن براي ليسانس بايد 12 سال درس بخواند خبرگزاري فارس: دانشجويان خارجي بايد 12سال آموزش رسمي مدرسه‌اي (يا معادل آن) براي تحصيلات دوره كارشناسي، 16سال براي تحصيلات كارشناسي ارشد و 18سال براي تحصيلات دوره پزشكي يا دندانپزشكي گذرانده باشند. به گزارش خبرنگار حوزه دانشگاه خبرگزاري فارس، آموزش عالي در كشور ژاپن توسط دانشگاه‌هاي "دايگاكو " (Daigaku)،مدارس عالي " تانكي ـ دايگاكو " (Tanki- Daigaku) و دانشكده‌هاي فنّي "كوتو سمنو نگاكو "(Koutou- Senmon- Gakko) فراهم مي‌شود. اين مؤسسات ممكن است دولتي( Prefectural) يا وابسته به شهرداري يا خصوصي باشند. وزارتخانه بايد تأسيسات مؤسسات آموزش عالي را تصويب كند و اين مؤسسات تحت كنترل اين وزارتخانه هستند. درحدود70درصد مراكز " دايگاكو "(Daigaku) و 85 درصد مراكز "تانكي ديگاكو "(Tanki- Daigaku)، مؤسسات خصوصي هستند. * بودجه دانشگاه‌هاي دولتي اساساً از بودجه ملي و محلي تأمين مي‌شود دانشگاه‌ها از يك يا چند دانشكده كه دوره‌هاي 4 ساله را با موضوعات و رشته‌هاي مختلف ارائه مي‌دهند، متشكل مي‌شوند. بودجه دانشگاه‌هاي دولتي اساساً از بودجه ملي و محلي تأمين مي‌شود. دانشگاه‌هاي خصوصي و دانشكده‌ها توسط شهريه دانشجويان و بودجه خصوصي تأمين مالي مي‌شوند. دولت ملي حدود يك سوم هزينه‌هاي جاري مؤسسات خصوصي را با كمك‌هاي بلاعوض تأمين مي‌كند. مدارس عالي دوره‌هاي 2 تا 3 ساله ارائه مي‌دهند كه به مدرك تحصيلي درجه يك منتهي نمي‌شود بلكه مدارك اكتسابي ممكن است بخشي از مدارك منجر به مدرك تحصيلي به حساب آيند. دانشكده فني دوره‌هاي 5 ساله ارائه مي‌دهد كه دروس سال آخر آن در سطح بعد از متوسطه است. آنها تكنيسين تربيت مي‌كنند امّا گواهينامه در سطح دانشگاه ارائه نمي‌كنند. با وجود اين‌كه دارندگان مدرك تكنيسين ممكن است براي پذيرش در سومين سال دوره دانشگاهي كاربرد داشته باشد. دو دانشگاه ملي(دانشگاه فنّي "ناگا اوكاو " (Nagaoka) و دانشگاه فنّي " تويو هاشي " (Toyohashi) دوره‌هاي 4 ساله كارشناسي ارائه مي‌دهند. همانطور كه قبلاً ذكر شد،‌ تعداد دانشگاه‌هاي ژاپني، ‌منحصر به دانشگاه‌هاي 4 ساله ملي و خصوصي و دولتي prerectural از ماه مي 1997 به بعد 586 دانشگاه بوده است. تعداد دانشجويان در سال 1960 ، به 6/0 ميليون ، در سال 1975 ، 7/1 ميليون ، در سال1990، 1/2 ميليون، و در 1997به 6/2 ميليون رسيد ( جمعيّت كل ژاپن در اول اكتبر 1997، 126.166.000 نفر بوده است). با فرض ارقام سال 1960 به عنوان مبنا ( 100 =) ، شاخص تعداد در سال 1997،‌ در مورد دانشگاه 2/239 و براي دانشجويان 8/420 بود. به عبارت ديگر ، در طول اين دوره تعداد دانشگاه‌ها 204 برابر شده است ، در حالي كه تعداد دانشجويان تا حدود 402 برابر افزايش يافته است . به منظور تأسيس دانشگاه‌هاي علوم و فن آوري، يا دپارتمان‌هاي علوم و فن آوري در دانشگاه‌هاي موجود ، به مقدار متناوبي بودجه تسهيلات نياز است ، مبلغي بسيار بيش از آن كه جهت تأسيس دانشكده‌هاي علوم اجتماعي و انساني يا برقراري دپارتمان‌هايي در اين زمينه‌ها لازم بود. در نتيجه، آموزش علوم و فن آوري در دانشگاه‌هاي ملّي به نسبت همتاهاي خصوصي آنان سريع‌تر افزايش مي‌يابد. از سوي ديگر بيشتر دانشگاه‌هاي خصوصي بر آموزش علوم انساني و علوم اجتماعي تأكيد مي‌كنند . اين روزها ، دانشگاه‌هاي خصوصي به 2/73 درصد كلّ دانشجويان دانشگاه درجه دانشگاهي مي‌دهند ، امّا كمك مالي از بودجه ملّي فقط 1/50 درصد (درسال 1998) كلّ هزينه‌هاي دانشگاه‌هاي خصوصي است. بيشتر هزينه‌ها توسط شهريه و هزينه‌هاي ثبت‌نام پرداختي توسط دانشجويان تأمين مي‌شود. اين شهريه‌ها به طور تقريب بالغ بر 8/49 درصد درآمد دانشگاه‌هاي خصوصي ( در سال 1996 ) هستند. افزايش ناگهاني تعداد دانشگاه‌هاي داراي دانشكده‌هاي علوم طبيعي و فن آوري همراه با مشكلاتي كه مؤسسات خصوصي با آنها روبرو هستند و در بالا ذكر شد، موجب بروز دشواري‌هاي جديدي درآموزش عالي ژاپن شده است. اوّلاً آنچه كه در سطح آموزش تكميلي متوسطه و در رابطه با حركت جاري اصلاحات تذكر داده شد ، در سطح دانشگاه هم صادق است. رابطه ميان فرهنگ جامع و گسترده از يك سو و مهارت‌هاي فنّي از سوي ديگر، به نسبت سطح دبيرستاني در تضاد شديدتري است. بيم آن مي‌رود كه دانشگاه‌ها به تدريج تغيير يابند و به مكان‌هايي جهت آموزش فنون تخصّصي به شكلي محدود و ضعيف مبـدل شوند . در درجه دوم ، تأسيسـات اضـافي باري بر بودجه‌هاي مـالي مؤسسـات خصـوصي هستند كه به افزايش اجتناب ناپذير شهريه آنان منجر مي‌شود. مشاهده جزئيات، مسائل ديگر را آشكار مي‌سازد. يك نمونه از بازنگري دروس آموزشي و سازمان‌هاي معلّمان به منظور هماهنگي با تغييرات محيط اجتماعي، كه به شكل روزافزون اطلاعات گرا و جهاني مي‌شود، با افزايش سواد تحقيقات علمي و با ايجاد مراكز آموزش تكميلي متوسطه تا حد ممكن جذاب و مؤثر انجام مي شود. مثال ديگر اين است كه سيستم جديد خود آزمايي در دانشگاه‌ها يا در حال اجراست يا تحت آزمايش است. همچنين ، اين مشكل وجود دارد كه چگونه از عهده افزايش سريع فعلي و كاهش تعداد 18 ساله‌ها براييم . سياست‌هاي آتي آموزش عالي، امتياز را در عوض كميّت به كيفيّت خواهند داد و علوم پايه را به منظور آوردن آنها در خط انتظارات جهاني ارتقا‌ خواهند داد. آموزش عالي همچنين بايد نقش مهمّي در تأمين فرصت‌هاي آموزش‌هاي دراز مدت ايفا كند. در ژاپن كلاس‌هاي دانشگاهي از ماه آوريل آغاز شده و تا ماه مارس به طول مي‌انجامد. تعطيلات طولاني مدت از15جولاي آغاز شده و تا 31 آگوست ادامه مي‌يابد. * دوره كارشناسي در ژاپن 4 ساله است مقطع كارشناسي در ژاپن شامل دوره 4 ساله ( 6 سال در پزشكي ، دامپزشكي و دندانپزشكي ) است. از سال 1979 ، متقاضيان ورود به دانشگاه مّي و دولتي پيش از گذراندن امتحانات ورودي بايد در امتحانات سراسري مرحله اول شركت كنند. علاوه بر مطالعه رشته تخصصي، آموزش عمومي (شامل ادبيات و علوم اجتماعي و طبيعي ) براي هر دانشجو اجباري است. نظام واحدي مورد استفاده قرار مي‌گيرد و حداقل واحد مورد نياز براي فارغ التحصيلان 124 واحد است،(در پزشكي و دندانپزشكي، به شكل جداگانه مشخص شده است ) كه شامل واحدهايي در موضوعات عمومي زبان‌هاي خارجي و آموزش بهداشت و تربيت بدني است. در مورد مدارس عالي ، حداقل واحد مورد نياز فراگيري بيش از 62 واحد براي دوره‌هاي 2 ساله و 63 واحد براي دوره‌هاي 3 ساله است. مدرك تحصيلي اعطايي در پايان مرحله اول كاگوشي (Gakoshi) " مدرك كارشناسي " است. درسال1991وزارت آموزش اصلاحاتي انجام داد كه از آن طريق كساني كه از دانشگاه فارغ التحصيل نشده بودند مي‌توانستند تحت شرايطي معين و مشروط به اين‌كه از سوي مؤسسه ملي مشمول دريافت مدرك تحصيلي علمي شده باشند ، مدرك كارشناسي دريافت كنند. تخصص بيشتر در مقطع كارشناسي ارشد " دايگاكو اين " ( (Daigaku _ in صورت مي‌گيرد كه در همه دانشگاه‌ها وجود ندارد و بعد از 2 سال به " شوشي " (Shushi) ( ديپلم يا مدرك فوق ليسانس) منجر مي‌شود. اين مرحله نياز به گذراندن تعدادي واحدهاي اضافي، ارائه تز تحقيقاتي و گذراندن امتحان نهايي دارد. براي رشته‌هاي پزشكي ديپلم كارشناسي ارشد وجود ندارد بلكه مدرك دكتري كسب مي‌شود. مرحله سوم به بالاترين مدرك تحصيلي " هاكوشي "(Hukushi) دكتري منجر مي‌شود. تحصيلات حداقل 3 سال پس از "شوشي " به طول مي‌انجامد.( 4سال در پزشكي و دندانپزشكي ) داوطلبان "هاكوشي " بايد تزي را ارئه دهند و امتحان نهايي را هم بگذارنند. " كاتي ها كاسه " (Katei_Hakase) ( دكتري دوره كاري ) به افرادي اعطا مي‌شود كه از برنامه دانشگاهي دوره كارشناسي ارشد فارغ التحصيل شده‌اند. " ورنبون ـ هاكاسه "(Runbun - Hakase )(رساله يا پايان نامه دكتري) به آناني اعطا مي‌شود كه پايان نامه آنان در امتحان پذيرفته شده است. دايجاكو دانشگاه، تانكي دايجاكو : مدارس عالي، كوتو ـ سامن ـ گاكو :دانشگاه فنّي از انواع مؤسسات آموزشي ژاپن هستند. يكي از مؤسسات آموزش عالي كه بعد از 1976 بنا نهاده شده ، مدرسه آموزش ويژه با دوره‌هاي تخصصي آن است. اين مدرسه حاصل سياست متنوع سازي آموزش عالي به منظور هماهنگي افزايش سريع تعداد دانشجويان خواستار دريافت آموزش حرفه‌اي سطح بالا در رشته‌هاي گوناگون بوده و مراقبت‌هاي پزشكي، علم بهداشت، ترجمه شفاهي،آموزش كامپيوتر و غيره را شامل مي‌شود. * تعداد دانشجويان جديد در ژاپن سال به سال افزايش مي‌يابد تعداد دانشجويان جديد سال به سال افزايش مي‌يابد و در سال تحصيلي 1992 بالغ 930/861 برنفر بالغ شد. با اين همه تأكيد بيش از حد دوره‌هاي تخصصي آموزشگاه‌هاي تربيت متخصص بر آموزش حرفه‌اي به قيمت فدا كردن آموزش عمومي مورد ترديد قرار گرفته است. دوره هاي ارائه شده در كالج‌ها و دانشگاه‌ها در 4 رشته آموزش عمومي، زبان‌هاي خارجي، آموزش بهداشت و بدنسازي و آموزش تخصصي گروه بندي مي‌شوند. آموزش عمومي شامل 3 گروه انساني و رشته‌هاي مربوطه، علوم اجتماعي و علوم مربوطه و علوم طبيعي و علوم مربوطه مي‌شوند. براي هر رشته و آموزش ويژه، دروس اجباري، انتخابي و اختياري وجود دارد. واحدهاي مورد نياز مطابق با دپارتمان(يا دانشكده) آن دوره تفاوت مي‌كند، اما دانشجويان لازم است 124 واحد از اين 4 موضوع شامل 3 گروه آموزشي را بگذرانند. قبلاً حداقل تعداد واحدها در هر موضوع و گروه پيش نياز رسمي بود، اما بعد از بازنگري قانون " استانداردهاي تأسيس دانشگاه " در سال1991، اختصاص واحدها تغيير پذير شده و به صورت انفرادي توسط هر مؤسسه‌اي تعيين مي‌شود. كالج‌ها و دانشگاه‌ها در مقياس متفاوت هستند، از دانشگاه‌هاي مجهز به كتابخانه، انجمن‌هاي تحقيقي تحت پوشش، بيمارستان‌ها و غيره گرفته تا كالج‌هاي داراي فقط يك دانشكده. بعضي از دانشگاه‌ها يك سيستم خطابه‌اي باز را به كار مي‌گيرند، در حالي كه دانشگاه‌هاي ديگر تعداد دانشجويان ثبت‌نام شده در هر دوره را ثابت نگه مي‌دارند. سيستم قبلي به اين سو گرايش دارد كه مورد تأييد دانشگاه‌هاي با بودجه‌هاي نسبتاً بالا و با سنت طويل المدت قرار گيرد. بسياري از دانشكده‌ها يا دانشگاه‌هايي كه پس از جنگ جهاني دوم تا حد دانشگاه ارتقا يافته‌اند، به گروه دانشگاه‌هاي داراي تعداد ثابت دانشجو تعلق دارند و معمولاً بودجه‌اي محدود دارند. در ميان دانشگاه‌هاي ملي آنها كه به مقياس وسيع عمل مي‌كنند، و سنتي طويل المدت دارند، دانشگاه‌هاي توكيو، كيوتو، توهوكو، هوكايدو، اوزاكا، كيوشو، وناگويا هستند. اين دانشگاه‌ها تا سال 1945به عنوان دانشگاه‌هاي سلطنتي شناخته مي‌شدند. برخي از مشهورترين مؤسسات خصوصي دانشگاه كايو، واسدا، نهيون، و هيشي در توكيو و دوشيشا، ريتسوميكان، كوانسي، گاكواين و كانزاي و در منطقه كيوتو ـ ازاكا هستند. ازميان دانشجويان ثبت‌نام شده در دانشگاه‌هاي ملي، دولتي و خصوصي، ثبت‌نام شدگان در دانشگاه‌هاي خصوصي بالغ بر 2/73 درصد كل ثبت‌نام شدگان سال 1997بوده است. با اين حال، به گفته وزارت آموزش ، شرايط تحصيل در دانشگاه‌هاي خصوصي در كل پايين‌تر از شرايط آنهايي است كه در دانشگاه‌هاي ملي و دولتي هستند. مسئله مهم براي آموزش دانشگاهي از ميان برداشتن و اصلاح تفاوت ميان دانشگاه‌هاي ملي و خصوصي است. ميزان رقابت در امتحانات ورودي براي پذيرش در كالج و دانشگاه در سال1998 به طور متوسط برابر تعداد مكان‌هاي در دسترس بوده است. يك دانشگاه در هر باز گشايي بيش از 20 هزار متقاضي را به ثبت رسانده است. " تست مشترك موفقيت مرحله اول " براي ورود به دانشگاه‌هاي ملي و دولتي در بين سال‌هاي 79 و 89 به مورد اجرا گذاشته شد. اين تست چون قضاوت در مورد اين‌كه داوطلبين در دبيرستان آموزش كافي دريافت كرده بودند را از طريق طرح سؤالات مستدل و نگنجاندن سؤالات بسيار دشوار و غير عادي ممكن ساخته بود، مورد تشويق قرار گرفت. با اين حال، منتقدان اين تست ادعا مي‌كردند كه در نتيجه انجام آزمون در 5 موضوع درسي همچون درجه بندي دانشگاه‌ها تاثير بدي داشته است. از ميان اين انتقادات مثبت و منفي و پيشنهادات گزارش نخست اصلاحات آموزشي، ارائه شده توسط شوراي ملي اصلاحات آموزشي، تست جديدي به نام "تست مركز ملي جهت پذيرش دانشگاهي " مطرح شد كه به داوطلبين ورود به دانشگاه سال 1990 ارائه شد. اين تست به دانشگاه‌ها اجازه داد كه آزادانه از ميان موضوعات درسي مورد امتحان سؤالاتي را مناسب با پيش نيازهاي ويژه خود بر دارند. * دانشگاه‌هاي ژاپن براي پذيرش دانشجو آزمون برگزار مي‌كنند درحال حاضر تمامي دانشگاه‌هاي ملي و دولتي و تعداد رو به افزايشي از دانشگاه‌هاي خصوصي اين تست را در گزينش اوليه داوطلبان خود مورد استفاده قرار مي‌دهند. دانشگاه‌ها با تركيب اين آزمون با گرايشي از سوابق تحصيلي دانش آموزان كه به تأييد دبيرستان آنها رسيده است، تست‌هاي علمي، مصاحبات، مقالات كوتاه و تست‌هاي مهارت‌هاي كاربردي، پروسه و روند انتخاب خود را بهبود مي‌بخشند و به سمت ارزيابي داوطلبين از جنبه‌هاي مختلف درحركت هستند. در حال حاضر به داوطلبان فرصت‌هاي بيشتري داده مي‌شود تا براي دانشگاه‌هاي مختلف تقاضاي ورود بدهند. بدعت‌هاي سال1987به دانشگاه‌ها در مورد تعيين نشان آزادي عمل داد و پس از آن در سال 1989 براي دانشگاه‌ها امكان پذير شد كه داوطلبين را به روزهاي مختلف تقسيم كنند. با سرمايه گذاري دانشگاه‌ها در مورد اين نو آوري‌ها، در آينده رشد بيشتر تعداد فرصت‌ها و گوناگوني متدهاي ارزيابي انتظار مي‌رود. * دانشجويان كم درآمد مي‌توانند از انجمن بورسيه ژاپن وام بگيرند دانشجويان كم درآمد كه امتحان ورودي را گذرانده‌اند مي‌توانند از انجمن بورسيه ژاپن وام بگيرند. با اين وجود تعداد زيادي از دانشجويان بخشي از شهريه يا هزينه زندگي خود را از طريق كار نيمه وقت درطول سال‌هاي دانشگاه يا كالج تأمين مي‌كنند. مشهورترين شكل كار پاره وقت شايد تدريس خصوصي به دانش آموزان مقاطع مقدماتي و تكميلي متوسطه در خانه‌هاي آنها در جوكو(مؤسسات آموزش انتفاعي خصوصي) باشد. مدرك تحصيلي دوره متوسطه Kotogokko Sotsugyo Shomeisho، موفقيت در آزمون‌هاي علمي ، شامل امتحان ورودي سراسري برگزار شده توسط مركز ملّي امتحانات ورودي دانشگاهاز مدارك مورد نياز براي ثبت‌نام است. درسطح كارشناسي، يك امتحان ورودي براي تمامي دانشگاه‌ها جز دانشگاه آزاد ضرورت دارد. امتحانات اغلب شامل آزمون كتبي و مصاحبه هستند. * دانشجويان خارجي بايد 12سال آموزش رسمي مدرسه‌اي براي مقطع كارشناسي ببينند دانشجويان خارجي بايد 12سال آموزش رسمي مدرسه‌اي (يا معادل آن) براي تحصيلات دوره كارشناسي، 16سال براي تحصيلات كارشناسي ارشد و 18سال براي تحصيلات دوره پزشكي يا دندانپزشكي گذرانده باشند. مؤسسات به صورت جداگانه دوره‌هاي آشناسازي جهت دانشجويان خارجي فراهم مي‌آورند. قبل از ورود به ژاپن دانشجوي خارجي بايد ويزاي معتبر كسب كند. دوره‌هاي ژاپني در مدرسه زبان ژاپني انيستيتو بين المللي دانشجويان و انيستيتو بين المللي كانزايKansai و نيز در برخي از دانشگاه‌هاي خصوصي در جهت بالا بردن سطح درس ژاپني دانشجويان در دسترس هستند. به طور كلي مي‌توان گفت كه از جمله مهم‌ترين مقررات پذيرشي ويژه دانشجويان خارجي مي‌توان به مواردي همچون كسب ويزاي معتبر قبل از ورود به ژاپن، الزام كسب مهارت زباني براي متقاضيان خارجي كه زبان اول (مادري) آن‌ها زبان مورد تدريس نيست، برخورداري ازگواهينامه ديپلم متوسطه با عنوان كوتوگاكو سوتسوگيو شوميشو، موفقيت در آزمون‌هاي موفقيت تحصيلي شامل امتحان ورودي جامع كه توسط مركز ملي امتحانات ورودي دانشگاه‌ها اشاره كرد. سيستم‌هاي نمره دهي چندي در مراكز آموزش عالي مورد استفاده قرار مي‌گيرد، امّا معمول‌ترين آنها مقياس درصدي با 60 درصد به عنوان نمره قبولي است. بالاترين نمره : %100، نمره قبولي = %60 و پايين‌ترين نمره = %0است. از جمله ديگر سيستم‌هاي اصلي نمره دهي مي‌توان به سيستم نمره دهي حروفي اشاره كرد. گاكو شي، ايگا كوشي، جويگا كوشي، شيگا كوشي، شوشي، هاكو شي، ايگا كو ـ هاكوشي، جويگا ـ هاكوشي، شيگا كو ـ هاكوشي از جمله گواهينامه هاي آموزشي ژاپن هستند. از جمله مهم‌ترين مراكز ارائه كننده خدمات دانشجويي به دانشجويان خارجي مي‌توان به انجمن آموزش بين الملل، انيستيتو بين المللي دانشجويي و انيستيتو بين المللي دانشجويي كانزاي اشاره كرد. دانشگاه‌ها هدفي 2 بعدي يعني تحصيلي و آموزشي دارند. با اين وجود، پديده آموزش جمعي در سطح دانشگاه‌هاي ژاپن ظاهراً دانشگاه را به مكاني منحصر به آموزش تغيير داده است. اين به علت كافي نبودن شرايط تحصيلي از نظر مطالب، موضوعات و پرسنل است. آموزش گروهي با هدف آموزش توليد انبوه ارائه مي‌شود، واژه‌اي كه منعكس كننده نارضايتي دانشجويان است. اين موقعيت، موجب هرج و مرج‌هاي دانشگاهي شده است كه از سال 1967 تا 1971 شايع بوده است. با درخواست دانشجويان در مورد حقوق و بهبود شرايط تحصيلي آنان، مباحثاتي آغاز شده، و بتدريج به جنبش‌هايي مبدل شد كه درمورد چگونگي اداره دانشگاه و آموزش در يك جامعه پيشرفته صنعتي مي‌پرسيدند. در سطح فوق ليسانس، مقادير متنابهي هزينه جهت بالا بردن سطح آموزش مورد نياز است. نام دانشگاه توكيو به دانشگاه امپراتوري توكيو تبديل شد و اين در هماهنگي با قانون دانشگاه امپراتوري در سال 1886 بود. اين دانشگاه تا زماني كه دانشگاه سلطنتي ديگري در سال 1897 در كيوتو تأسيس شد، تنها دانشگاه باقي ماند. تا سال 1920، پنج دانشگاه سلطنتي وجود داشت كه در هونشو شمالي، كيوشو، و هوكايدو قرار داشتند. در سال 1928، زماني كه قانون دانشگاهي تصويب شد، علاوه بر دانشگاه‌ها، كالج‌ها نيز به تصويب رسيدند، و مدارس خصوصي و دولتي كه به عنوان مدارس حرفه‌اي تنفيذ شده بودند نيز به عنوان دانشگاه به تصويب رسيدند. به عنوان مثال، به دانشگاه‌هاي كايو، دانشگاه واسدا در توكيو و دانشگاه دوشيش در كيوتو در اين زمان به طور رسمي عنوان دانشگاه اعطا شد. علاوه بر مؤسسات مذكور، مدارس عالي ويژه و مدارس عالي حرفه‌اي هم بودند كه هر 2 نوع مدارسي ساده‌تر و كاربردي‌تر از دانشگاه‌ها بودند. مدارس عالي حرفه‌اي آموزش در يكي از رشته‌هاي حرفه‌اي چون حقوق، اقتصاد، الهيات، ادبيات، زبان، علوم پزشكي و غيره را ارائه مي‌دادند، و مدارس عالي ويژه آموزش در زمينه صنعت، تجارت، كشاورزي و ديگر رشته‌ها را فراهم مي‌كردند. هر 2 نوع مدرسه در چارچوب سيستم رسمي سال 1903 نهادينه شدند. اين زماني بود كه قانون مدارس عالي ويژه و مدارس عالي حرفه‌اي به تصويب رسيد. لازم به ذكر است كه تقاضا براي آموزش عالي در پس تأسيس اين نوع جديد مدارس بود، ‌كه بعد‌ها تحت عنوان مدارس حرفه‌اي متحد شدند. در زمينه تربيت معلم، در كنار مدارس عالي عادي دختران و پسران، مؤسسات تربيت دبير نيز به عنوان مؤسسات آموزش عالي گروه بندي شدند. بعد از جنگ جهاني اول، دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالي پيشرفت سريعي كردند. گرايشي واضح به افزايش تعداد مدارس، يا توسعه مقياس مدارس پسرانه و دخترانه وجود داشت، بدون آن كه توجه شود كه تحت كنترل دولت ملي يا محلي هستند يا به طور خصوصي عمل مي‌كنند. * براي پذيرش در دانشكده‌هاي فني تكميل دوره راهنمايي الزامي است براي پذيرش در دانشكده‌هاي فني تكميل دوره راهنمايي الزامي است. هدف آن‌ها آموزش عمقي در رشته‌هاي تخصصي و فراهم آوردن توانائي‌ها و استعداد‌هاي مورد لزوم براي زندگي شغلي در دانشجويان است. دانشكده فني معمولاً چند دوره مهندسي و مطالعاتي مربوط به كشتيراني و تجارت را ارائه مي‌دهد. طول اين دوره 5 سال است (پنج سال و نيم براي دوره‌هاي كشتيراني بازرگاني) و شامل دوره‌هاي اصلي گوناگوني چون مهندسي مكانيك، مهندسي برق، كنترل الكترونيكي فن آوري اطلاعات، مهندسي شيمي،مهندسي ساختمان، بازرگاني و مديريت اطلاعات دريايي است. پذيرش در دانشكده‌هاي فنّي برپايه تكميل دوره مقدماتي متوسطه است. هدف مدارس عالي هدايت با اداره كامل و جامع آموزش در رشته‌هاي تخصّصي و پرورش قابليت‌هاي لازم جهت زندگي حرفه‌اي در دانش آموزان است. دانشكده فنّي معمولاً دوره چندي در مهندسي و دروس كشتيراني تجاري ارائه مي‌دهد. طول اين دوره 5 سال است.( پنج سال و نيم براي دوره كشتيراني تجاري). دوره‌هاي گوناگوني شامل مهندسي كشاورزي، مهندسي برق، الكترونيك، فن آوري اطلاعات، مهندسي كشاورزي، مهندسي ساختمان، اطلاعات مديريت كشتيراني و بازرگاني وجود دارد. پيشرفت صنايع ژاپن در دوره ميجي ادامه يافت و با سياست دولت در مورد خلق ملتي ثروتمندتر و داراي قدرت مورد حمايت قرار گرفت. با توجه به افزايش توليد و ارتقاي صنعت در اين زمان، دولت طبيعتاً به طور اخص درگير آموزش صنعتي بود. اين روند در حوالي دهه 70 و اوايل دهه 80 آغاز شد ‌و تأكيد اساسي بر تربيت رهبران آموزش در فن آوري مدرن غربي بود. صنعتي شدن كشور، ابتدا بر صنايع سبك تأكيد داشت كه در دهه 1890 آغاز شده بود. در سال 1893، وزير آموزش، اينوكوآشي، مقررات مدرسه تكميلي حرفه‌اي را ارائه داد و مدارس را ملزم ساخت كه آموزش ساده فني را به عنوان ادامه آموزش ابتدايي ارائه دهند. بعد از جنگ جهاني سينو ژاپن در 1899، قانون مدارس فني و حرفه‌اي وضع شد. بر اساس اين قانون، مدارس حرفه‌اي گوناگوني براي فراهم آوردن آموزش در بخش‌هاي صنعت، كشاورزي، تجارت، بازرگاني و مبادلات دريايي، پرورش كرم ابريشم، جنگلداري، دامپزشكي، جراحي، صنعت صيد ماهي و غيره تأسيس شدند. به اين طريق، آموزش حرفه‌اي به عنوان بخشي از آموزش متوسطه گسترش يافت و گونه‌هاي آموزش حرفه‌اي نيز بعد از جنگ جهاني اول افزايش يافتند. در مقايسه با رشد كند مدارس متوسطه، مدارس حرفه‌اي به سرعت توسعه يافتند. دانشگاه هوايي (هوزو دايگاكو) " Hoso Daigaku " درسال 1983 و تحت توجهات دولت تأسيس شد. اين دانشگاه مؤسسه‌اي است كه مدرك اعطا مي‌كند و از راديو و تلويزيون و ديگر رسانه‌ها استفاده مي‌كند و توسط افزايش شناخت دو جانبه واحدهاي كسب شده و توسعه تبادل كادر آموزشي و پخش مطالب در دسترس براي ديگر دانشگاه‌ها همكاري و تشريك مساعي با ديگر دانشگاه‌هاي خصوصي و دولتي را ارتقا مي‌بخشد. وزارت آموزش، علوم، فعاليت‌هاي ورزشي و فرهنگ مؤسسات خاصي را توسعه مي‌دهد كه براي مردم فرصت‌هاي يادگيري را به شكل آموزش غير رسمي فراهم مي‌آورند. اين وزارتخانه اداره فراگيري مادام العمر و شوراي آموزش دراز مدت را به وجود آورده است. دوره شبانه و مكاتبه‌اي هم وجود دارند كه توسط دانشگاه‌ها و كالج‌ها ارائه مي‌شوند . اين دوره‌ها در كلّ و اساساً مشابه دوره‌هاي روزانه هستند. اين وزارتخانه سيستمي را ارائه كرده است كه با استفاد ه از آن دانشجويان فاقد مدرك تحصيلي مي‌توانند در رشته‌هاي منفرد يا چند رشته محدود در دانشگاه‌ها به كسب علم بپردازند و براي اين رشته‌ها واحدهاي دانشگاهي را كسب مي‌كنند ؛ دوره‌هاي دانشگاهي چنان گسترش يافته‌اند كه اين امكان را دارند كه برنامه‌هاي خود را با الگوهاي زندگي افراد بزرگسال كارمند هماهنگ سازند . مؤسسات آموزش فني و حرفه‌اي آموزش حين خدمت را براي بزرگسالان فراهم مي آورند. اين آموزش ، تعليم فشرده تازه كاران ونيز تربيت گروهي و شغلي را در بر مي‌گيرد.