افكار عموميpublic opinions افكار عمومي، عكس العمل بخش عمده‌اي از جامعه است، در برابر حوادثي كه براي جامعه رخ مي‌دهد، و بيشتر ناشي از احساس است تا استدلال. برخي انديشمندان

يكي از نظريات تأثيرات رسانه‌ها كه معتقد است رسانه‌ها بر مخاطبين در حد محدود مي‌توانند اثر بگذارند، الگوي اثرهاي محدود ارتباط جمعي است.[1] برخي از پژوهش‌هاي مهم كه

هر عامل یا كارگزار ارتباطی، باید در بین انبوه خبر و اطلاع برخی را برگزیند و در برابر مخاطب یا مخاطبین خود قرار دهد كه به این عامل ارتباطی

وقتي ريزش اطلاعات رسانه‌هاي جمعي به نظام اجتماعي افزايش مي‌يابد، بخش‌هائي از جمعيت با پايگاه اجتماعي اقتصادي بالاتر، سريع‌تر از بخش‌هاي با پايگاه پائين‌تر، اين اطلاعات را كسب مي‌كنند؛…

این الگو كه بازشناخت اولیه و مهم شیوه‌ای است كه پیام‌های رسانه‌ای از آن طریق، بوسیله روابط بین شخص میانجی‌گری می‌شوند، عبارتست از اینكه: پیام‌های رسانه‌ای گروهی، در مرحلۀ

نوعی از یادگیری كه در آن یك محرك جدید و غیر اصلی را با محرك اصلی همراه و جفت می‌كنند؛ كه در نتیجۀ آن محرك جدید، جایگزین محرك اصلی

نظریه‌هایی كه بر اساس شرایط ارزشی و ایدئولوژیك، با قاطعیت بیان می‌كند كه ارتباط چگونه باید شكل گیرد و به انجام برسد، نظریه‌های هنجاری خوانده می‌شوند.[1] نظریه‌های مختلفی

رسانه سرد، رسانه‌ای است كه مشاركت زیادی را از ناحیه مخاطب طلب كرده و فهم پیام‌های آن احتیاج به قدرت تخیل مخاطب دارد، در صورتی كه رسانه گرم آن

در میان نظریاتی كه به آثار درازمدت رسانه‌ها پرداخته‌اند، حق تقدم با نظریه كاشت می‌باشد. این نظریه عبارتست از اینكه تلویزیون در میان رسانه‌های مدرن چنان جایگاه محوری در

ميراث فكري و نظري گروهي از روشنفكران برجسته آلماني كه مي‌كوشيدند، يك‌گونه فلسفي انقلابي از ماركسيسم غربي را كه با عنوان نظريه انتقادي(Critical Theory) شناخته مي‌شد، پديد آورده و

خبر، گزارشی عینی از واقعیت‌هاست؛ كه دارای یك یا چند ارزش بوده و احتمالاً تحت تأثیر عوامل درون سازمانی و برون سازمانی شكل گرفته است.[1] ژولیوس سزار دو

آزادی مطبوعات به‌معنای آزادی انتشار آگاهی‌ها، اندیشه‌ها و نظریات از طریق مطبوعات، بدون محدودیت دولتی است.[1] آزادی مطبوعات كه از ابتدای بحث پیرامون "آزادی"، پیوند تنگاتنگی با آن

كوشش آگاهانه يك فرد يا سازمان، براي تغيير نگرش، باور، ارزش‌ها يا ديدگاه‌هاي فرد يا گروهي ديگر را اقناع مي‌گويند.[1] اقناع فرايندي است كه با توسل به تعقل

پست‌مدرنیسم اصطلاحی است، برای توصیف بعضی از گرایش‌ها و نظریه‌ها در زمینه فلسفه، علم، معرفت، سیاست، ادبیات، هنر؛ خصوصاً هنر معماری و .... وجه مشترك همه‌ی آن‌ها در بازتاب و

واژه (Noise) در لغت به‌معانی خش، اختلال، سر و صدا، شلوغی، قیل و قال، صدا راه انداختن، شایعه و تهمت و همچنین به‌معنای پارازیت آمده است. خود واژه‌ی پارازیت