پرتال دانشگاهی کشور پرتال دانشگاهی کشور
University Portal of Iran




کلمات مرتبط

    نتایج کارشناسی ارشد 1402 نتایج ارشد 1402 دفترچه کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد امریه سربازی استخدام تامین اجتماعی استخدام شرکت نفت استخدام آموزش و پرورش استخدام بانک پذیرش بدون کنکور منابع کارشناسی ارشد منابع دکتری استخدام شهرداری آگهی استخدام پليس استخدام نیروی انتظامی لیست همایش های بین المللی لیست سمینار لیست کنفرانس سالن همایش مقاله ISI دانشگاه پيام نور استخدام بانک پاسارگاد سازمان سما استخدام بانک شهر استخدام بانک گردشگری آگهی استخدام بانک صادرات استخدام بانک پارسیان پودمانی علمی کاربردی 1402 استخدام دولتی استخدام استانداری استخدام آتش نشانی استخدام وزارت نيرو استخدام ديپلم استخدام برنامه نویس استخدام حسابدار نمونه سئوالات کارشناسی ارشد نمونه سئوالات دکتری ارزشیابی مدرک دانشگاه پیام نور فراگير دانشپذير مدرک دیپلم مدرک کارشناسی انتخاب رشته کنکور سراسری 1402 عدح.هق daneshgah پردیس دانشگاهی شهریه دانشگاهها آگهی استخدام تهران azad karshenasi arshad kardani peyvasteh azmoon konkoor mba مجازی mba یکساله مدرک mba
 اخبار دانشگاهی کشور / علوم نوین          12 شهریور 1392 - 03 September 2013


خداحافظی با موس و‌کیبورد کامپیوتر

دیوید هولز در کنفرانس سالانه ابداعات آستین تگزاس صحنه گردان اصلی بود.


این موسس بیست و چهار ساله شرکت لیپ موشن ‌همراه دوست و شریکش، دستگاه کنترل ردیاب جدیدی را که میان ابزارهای ابداعی امسال بهترین است به نمایش گذاشت‌. او محصول شان را با عنوان «خداحافظی با رابط کاربری» معرفی کرد. این دو دوست، روشی نوین برای ارتباط با رایانه ابداع کرده بودند.

بنابراعتقاد هولز کاربر باید بتواند بدون دانستن زبانی خاص وارد هر رایانه ای شود و این فناوری است که باید بفهمد کاربر چه می خواهد. دستگاه کنترل لیپ موشن مانند یک آی فون مینیاتوری است و مقابل رایانه قرار می گیرد.

بالای آن نیز فضایی مخروطی قرار دارد. این دستگاه می تواند کوچک ترین حرکت، حتی در حد یک هزارم میلی متر را ردیابی کند و از کینکت مایکروسافت بسیارحساس تر است.

هولز دستش را بالای دستگاه حرکت داده و ردیاب حرکت دستش را به صورت خطوطی رقصان روی صفحه به نمایش می گذارد. هولز انگشتانش را خیلی ریز و نامحسوس تکان می دهد و روی صفحه نمایش زوم می کند، سپس ردیاب دوباره آن حرکات را که در یک سانتی متری فضای مخروطی قرار دارند، شناسایی کرده و دنبال می کند.

سپس هولز دستش را اطراف صفحه به حرکت درمی آورد تا ردیاب را در فضای سه بعدی نشان دهد. او هر دو دستش را بالای ابزار برده و آنگاه تصویری سه بعدی از دست هایش روی صفحه نمایش ظاهر می شود. او با دستش قالبی مجازی شبیه شخصیت کارتونی بارت سیمپسون در هوا می کشد و آن را می چرخاند تا تمام زوایایش روی صفحه نمایش مشاهده شود.

هولز از کودکی قبل از این که بتواند بخواند و بنویسد، عاشق فناوری بود و همیشه سری پر ایده داشت. او اهل فلوریداست و بیشتر وقتش را در گاراژ خانه شان با ابزارهای الکترونیکی اش می گذراند. هولز از هشت سالگی با تکه تکه کردن ابزار و حتی انجام دادن آزمایش های مختلف به شناخت آن ابزار می پرداخت. در مدرسه معلم هایش نمی توانستند به تمام پرسش هایش پاسخ دهند، بویژه پرسش های مربوط به علوم و ریاضی.

دانشکده کمی بهتر بود و در دانشگاه کارولینای شمالی هولز توانست دکترای ریاضی کاربردی بگیرد، اما کافی نبود و او به تیم های تحقیقاتی مختلف پیوست و طرح های متفاوتی مربوط به ناسا را انجام داد.

سپس سراغ فکر همیشگی اش که همان ایجاد ارتباط مستقیم با رایانه براساس حرکت دست بود، رفت.

در سریال جنگ ستارگان ابزاری به نام هولودک وجود داشت که شخصیت های داستان به وسیله آن می توانستند با هولوگرام در تماس باشند. هولز همراه دوستش باک والد شرکت شان را به راه انداختند و سپس سعی کردند چیزی مانند هولودک بسازند و ساختند. گرچه نمونه شان زیبا نبود، اما از هشت جعبه متصل به هم، سیستمی چنان حساس ساختند که هولز آن را هولودسک نامید.

هولز می گوید: لیپ موشن فقط برای کنترل اشکال ساخته نشده است، بلکه ورود به عصر جدید تقابل مستقیم با اطلاعات دیجیتالی به صورتی کاملا طبیعی و به گونه ای که واقعی نمود می کند است. هر کجا که رایانه ای باشد همچون تبلت، تلفن های هوشمند و ربات های جراح می توان از این نوع ارتباط بهره مند شد.

رویای ساخت کنترل کننده حرکات، جدید نیست و اولین بار سال 1385 با ساخت دستگاه کنترل وی(Wii) نینتندو به حقیقت پیوست، اما محدودیت هایی داشت؛ زیرا کاربران مجبور بودند بندی به دور دستشان ببندند.

تلاش های دیگری نیز صورت گرفت و قلم های نوری، دستکش های سیم کشی شده و بتازگی بازوبندی ساخته شد که می توانستند فعالیت های الکتریکی ماهیچه ها را بخوانند. این ابزارها را شرکتی به نام تالمیک لبز ساخته بود، اما هنرمندانه ترین شان کینکت مایکروسافت بود که برای بازی ایکس باکس ساخته شده بود.

کینکت ابتدا از نور ساختار یافته استفاده می کرد. آنها با پخش تعداد بی شماری نقطه نورانی در اتاق و حرکت دادن جسمی به بررسی تداخل آنها پرداختند. این ابزار فقط در ردیابی حرکات بسیار واضح، عمل می کرد و نمی توانست حرکات تک تک انگشتان را ردیابی کند.

سپس مایکروسافت از تکنیک زمان پرواز که بیشتر شبیه رادار بود، استفاده کرد. دستگاه با انتشار نور مادون قرمز و محاسبه زمان انعکاس نور از روی اشیا عمق را درک کرده و تصویری سه بعدی می ساخت. این روش دقیق تر از روش نور ساختار یافته بود، اما نمی توانست با فناوری لیپ موشن برابری کند.

لیپ موشن کاملا متفاوت کار می کند. این دستگاه می تواند جزئی ترین حرکات را هم شناسایی کند. البته شرکت درباره این که این ابزارچگونه فایل های تصویری را به حرکات سه بعدی در لحظه تبدیل می کند، حرفی نزده است، اما راز آن در نبوغ ریاضی هولز نهفته است.

چیزی که در اینجا جالب است تمام فرآیند با تأخیر صفر رخ می دهد، در حالی که کینکت مایکروسافت خیلی کند بود. همچنین برای ساخت لیپ موشن به سیلیکون خاصی نیاز نیست و فقط به واحد پردازش مرکزی تک هسته ای و چند حسگر و دوربین استاندارد نیاز است.

فناوری به کار رفته در این دستگاه آنقدر قدیمی است که اگر کسی توانایی ریاضی هولز را داشت می توانست ده سال پیش چنین چیزی را بسازد.

نوروز امسال ویکتور لو، مهندس انسان ـ رابط از آزمایشگاه جت سازی ناسا، مقابل دستگاه کنترل لیپ موشن ایستاد و یک ربات یک تنی را که در فاصله 550 کیلومتری وی قرار داشت به حرکت واداشت.

این ربات نگهبان به نام اتلیت شش بازو دارد و می تواند پرواز کند. ناسا اندام های ربات را با حرکات دست انسان مرتبط ساخته بود، بنابراین لو توانست با تکان دادن انگشتان دستش، دست های ربات را تکان دهد. سپس به همین طریق موفق شد جت پرسه زن را روشن کرده و این ربات سنگین را براحتی از روی زمین بلند کند.

بنا به گفته لو و همکارش آنها قصد دارند با کمک فناوری لیپ موشن تحقیقات اکتشافی خود را از راه دور انجام دهند و می گویند در آینده ای نه چندان دور هرکس می تواند به وسیله آواتارهای رباتی به اکتشاف جهان هستی بپردازد.

بهار امسال شرکت HP اعلام کرده بزودی در برخی رایانه هایش فناوری کنترل لیپ موشن را به کار خواهد برد و در آینده آن را در تمام ابزارهایش کار خواهد گذاشت. همچنین هرکس بخواهد می تواند خود دستگاه لیپ موشن را جداگانه خریداری کرده و به رایانه اش متصل کند.

این ابزار به کاربران اجازه کنترل عملیات اصلی رایانه مثل حرکت نشانگر موس را می دهد، اما سازندگانش قصد دارند کارآیی اش را بهبود بخشند تا آنجا که بتوانند عملیات بی شماری را به وسیله آن انجام دهند و هر وسیله ای که در خود رایانه ای دارد، بتواند از این کارایی استفاده کند و لپ تاپ ها، رایانه های رومیزی، تلفن های هوشمند، تبلت ها، تلویزیون ها، هر بخش جراحی، ربات ها و حتی در خودروها این فناوری به کار برده شود.

در طول تاریخ رایانه، رابط های کاربر فقط دو بار تغییری اساسی داشته اند؛ ابتدا حدود 30 سال پیش، وقتی که اپل رابط خط فرمان قدیمی اش را با رابط گرافیکی کاربری براساس موس جایگزین کرد و بتازگی، وقتی ابزارهای همراه چند لمسی به دنیا ارائه داد و در هر دو حالت موانع ارتباط بین ماشین و انسان به کمترین رسیده است.

موس، انسان را راحت به صفحه نمایش رساند و صفحه نمایش لمسی پا را نیز فراتر گذاشته و تقابل انسان و رایانه را آسان تر می کند و اکنون لیپ موشن شما را به درون صفحه نمایش هدایت می کند.

گفتن این که کدام نوع از برنامه های کاربردی به وسیله رابط حرکتی لیپ موشن فعال خواهد شد، سخت است. تعداد کمی از آنها را می شود پیش بینی کرد مثل پرندگان خشمگین.

رابط حرکتی احتمالا کاملا جایگزین رابط های موجود نمی شود. فقط فناوری چندلمسی برخی برنامه های کاربردی را بهبود می بخشد. (مانند ورق زدن صفحات دیجیتالی مجله) اما کاری بیشتر (مثل ایجاد خود مجله دیجیتالی) نمی تواند انجام دهد.

بایدها و نبایدهای نسل جدید رابط های کاربری

دستگاه های کنترل لیپ موشن و ابزارهایی مانند آنها نسبت به رابط های سابق روی برخی برنامه های کاربردی برتری دارند نه تمام آنها. مثلا کار کردن با صفحه گسترده احتمالا آسان تر از رابط معمولی نخواهد بود و حتی بیشتر برنامه های کاربردی سه بعدی محدودیت های خود را دارند. هنگام استفاده از لیپ موشن از اولین مشکلاتی که متوجه آن می شوید، عدم وجود لامسه است.

در نتیجه بازخورد لامسه ای هم ندارید تا بتوانید میزان لمس را همان طور که در دنیای واقعی وجود دارد، اندازه گیری کنید. در این باره هولز می گوید: ما می توانیم اطلاعات بیشتری در آن نسبت به آنچه که شما می توانید از دنیای واقعی کسب کنید، قرار دهیم. مثلا وقتی شما چیزی را لمس کنید، تغییر نوری رخ دهد. همچنین بازخوردی لامسه ای مجازی کاملا شدنی است.

به وسیله فرآیند ماوراء صوت که به وسیله پژوهشگران دانشگاه توکیو ساخته شده است می توان نوعی بازخورد لامسه ای فراهم کرد. محدودیت دیگر این است: وقتی کاربر دستش را در سه بعد حرکت می دهد، نتیجه روی صفحه نمایش دوبعدی ظاهر می شود. این محدودیت می تواند از جهت اصلی منحرف کننده باشد.

البته این نگرش بسیار عجولانه است، چیزی که هولز را هیجان زده کرده است، توانا کردن مردم در مثلا خنثی کردن عمل های مجازی در این دنیای ترکیب فیزیکی و دیجیتالی است. درست مانند خنثی کردن عملی در فایل فتوشاپ یا توانایی کشیدن شکلی در هوا و بسرعت تکثیر آن در پرینتر سه بعدی و تبدیل آن در عرض چند لحظه به یک شی.

با این رابط می توانیم تقابل بسیار خوبی با دنیای واقعی در دنیای مجازی داشته باشیم. این موضوع به ما قدرتی می بخشد که می توانیم در دنیای دیجیتالی هرچقدر خواستیم قانون وضع کنیم و خیلی از کارهایی که نمی توانستیم، اکنون انجام دهیم.

تگ ها کامپیوتر های بدون موس و کیبرد کامپیوتر بدون موس کامپیوتر بدون کیبرد

خبرنامه - شبکه های اجتماعی