چرا ورزشکاران حقوق های بالا دریافت می کنند؟

---

چند صباحی است که اخبار مرتبط با تیم فوتبال پرسپولیس و یارانه ها در هم آمیخته و اظهارنظرهای جالبی به گوش می رسد. از همه جالب تر اینکه این اظهار نظرها بعضا از سوی رسانه ملی نیز بازگو می شود.

برای مثال در برنامه پایش مورخ ۲۴فروردین ماه عنوان شد که «بعضی از بازیکنان پرسپولیس که مبالغ چند

صد میلیون تومانی دریافت کرده اند، معترض هستند که حقوق نمی گیرند و وضعشان خوب نیست، پس چطور می توان از مردم توقع انصراف از یارانه ها را داشت (نقل به مضمون)» اما سوالی که در این بین مطرح می شود این است که چرا دستمزد نیروی انسانی شاغل در صنعت ورزش نسبت به فعالان سایر صنایع بیشتر بوده و به نرخ های بین المللی این صنعت نزدیک تر است؟ آیا در وضعیت کنونی کشور، دریافت چنین مبالغی توسط ورزشکاران عادلانه است؟!

برای پاسخ به این سوال ها باید توجه داشت که صنعت ورزش و به طور اخص فوتبال مانند بسیاری از بازارها شامل نیروی های انسانی است که میان باشگاه ها (بنگاه های اقتصادی) مبادله می شوند. اما تفاوت هایی میان نیروی انسانی شاغل در صنعت ورزش و سایر صنایع نیز وجود دارد:

۱. نیروی انسانی فعال در عرصه ورزش مانند نیروی انسانی در سایر صنایع به عنوان سرمایه انسانی به درآمدآفرینی برای بنگاه خود مشغول است اما نقطه تمایز میان این دو گروه، وجود سرمایه نمادین برای ورزشکاران است که می توانند با بهره گیری از این سرمایه نیز برای باشگاه ها درآمدآفرین باشند (برای مثال سرمایه نمادین در جذب تماشاگران به ورزشگاه ها، فروش حق پخش های تلویزیونی و تبلیغات و... موثر است).

۲. در بازار نقل و انتقال ورزشکاران، نیروی انسانی موجود در این بازار بیش از نیروی انسانی شاغل در سایر صنایع قابلیت انتقال دارند به بیان دیگر ورزشکاران توانایی جابه جایی بین باشگاه های مختلف (بنگاه های اقتصادی) سراسر جهان را دارند.

در نتیجه باشگاه های داخلی (بنگاه های اقتصادی) باید با باشگاه های بین المللی و دستمزدهای کلان آنها برای استخدام ورزشکاران رقابت کنند.

از دیگرسو ورزشکاران نیز به عنوان سرمایه انسانی برای تعیین دستمزد خود مانند مدل مزد کلیدیwage contours model در بازار کار عمل می کنند و ورزشکاران شاغل در برخی بخش های کلیدی مبنا قرار می گیرند برای مثال در ایران بعضا دستمزدهای فوتبالیست ها در اروپا و به طور اخص کشورهای حوزه خلیج فارس به عنوان بخش کلیدی مبنای دستمزدهای بازیکنان در داخل کشور قرار می گیرد.

همان طور که مشاهده می شود عامل نخست سبب افزایش حقوق دریافتی نیروی انسانی فعال در ورزش نسبت به سایر صنایع و عامل دوم موجب نزدیکی هرچه بیشتر نرخ دستمزدهای ورزشکاران به نرخ های بین المللی نسبت به دیگر صنایع می شود. در نتیجه دستمزدهای بازیکنان و کادر فنی باشگاه پرسپولیس با وجود چنین پتانسیلی، دور از انتظار و غیر واقع به نظر نمی رسد. نکته مهم دیگر عادلانه بودن یا نبودن چنین دستمزدهایی است. فی الواقع عدالت به معنای برابری نیست، عدالت می تواند تمامی وضعیت هایی را که در شرایط بازار رقابتی با رعایت قوانین و قواعد بازی محقق شده باشد، شامل شود در نتیجه دستیابی به چنین دستمزدهای کلان با رعایت قواعد بازی، عادلانه است (لازم به ذکر است که دخالت دولت در این بازار، تنها برای بازیکنان پرسپولیس که عمدتا امکان اشتغال در خارج از کشور را هم دارند، به مثابه مخدوش سازی رقابت موجود در این بازار نیست). متاسفانه آنچه در رسانه ملی و برخی از اظهارنظرها نادیده گرفته شده، حقوق آدمی و قراردادهایی است که با تغییر برخی از مدیران نادیده گرفته می شود. امری که می تواند به ایجاد نااطمینانی در فضای کسب و کار و به خصوص صنعت ورزش کشورمان دامن زند؛ چه بسا این نوع نگرش به بازیکنان فوتبال منجر به تخریب و فرار برخی از سرمایه های موجود شود. امیدواریم در وضعیت کنونی کشور که نیازمند بهره مندی از تمامی ظرفیت ها هستیم برای دستیابی به اهداف و وعده هایمان به تخریب دیگران، سرمایه های موجود و فضای کسب و کار کشورمان دامن نزنیم.