رشد قارچ گونه دانشگاه غیرانتفاعی و فراگیر در استان کردستان

 رشد قارچ گونه دانشگاه غیرانتفاعی و فراگیر در استان کردستان

 سایت آفتاب دل در گزارشی با عنوان 'رشد قارچ گونه دانشگاه غیرانتفاعی و فراگیر در کردستان' به بررسی راه اندازی بدون حساب و کتاب مراکز علمی و آموزشی در استان پرداخته است.

در ادامه این گزارش آمده است: دانشگاه های پولی با عناوین مختلف، آزاد، غیر انتفاعی، علمی - کاربردی و ... نیاز داوطلبان مدرک تحصیلی و برچسب دانشجو را پاسخ گفته اند؛ حال باید دید تکثیر قارچ وار این دانشگاه ها در سراسر کشور، از دور افتاده ترین شهرستان ها تا منطقه به منطقه شهرهای کلان چه تاثیری بر پیشرفت علمی دارد.

در زمان های نه چندان دور وقتی می پرسیدید شغلت چیست؟ وقتی می گفتی دانشجو، طرف مقابل اندکی خود را جمع و جور کرده و با متانتی بهتر با تو صحبت می کرد، روی جملاتش بیشتر می اندیشید تا مبادا دانشجوی بصیر فهیم و علیم اشکالی بر کلام او وارد کند؛ اما اکنون...

مسئله آموزش عالی در ردیف اساسی ترین مسائل هر کشوری قرار می گیرد که می بایستی توجهی ویژه به آن مبذول داشت.

این امر از آنجا نشات می گیرد که دنیای امروز دنیای مبارزه است؛ مبارزه در عرصه نظامی، مبارزه در عرصه تکنولوژی، تسخیر فضا و یافته های پزشکی و قرارگاه مرکزی همه این عرصه ها دانشگاه است.از دانشگاه است که علوم و فنون و تجهیزات نظامی بر می خیزد...از دانشگاه است که تکنولوژی بیخ و بن می گیرد...از دانشگاه است که نوید علم و صنعت در فضا چرخیدن می آغازد...و از دانشگاه است که انسان امروز می تواند به معراج برود...

اما آن دانشگاهی که انسان را به معراج ببرد و بر جهان مسلط سازد چه ویژگی هایی باید داشته باشد.

در عصر کنونی و در دنیای سکولار غربی، رسالت دانشگاه را در سه امر آموزش، پژوهش و خدمات اجتماعی خلاصه می کنند و ما اگر بخواهیم حد اقلی از بومی سازی را در این خصوص اعمال کنیم می بایست رسالت منادی دین و نظام اسلامی را نیز بر آن بیفزاییم تا مگر قدمی هرچند کوچک برداشته باشیم؛ تا دانشگاهمان مبدأ باشد برای تحولمان به سوی پیشرفت و نه پسرفت.

اما این رسالت ها را آیا می شود در هر محلی که بر سر در آن نوشته شده است ' دانشگاه ' ، ' موسسه آموزش عالی ' و....عملی کرد؟

به جرأت می توان گفت که سال های اخیر را باید سال های مرگ واژه دانشگاه به مفهوم اخص کلمه نامید. اکنون هر چند نفری که هوس ایجاد یک بنگاه درآمد زایی برای خود و صدور مدارک لیسانس و فوق لیسانس های توخالی برای جماعت تشنه به عنوان دانشجو به سرشان بزند می توانند با درخواست چند خطی به تاسیس موسسه آموزش عالی اقدام کرده و در اندک زمانی به این امر موفق شوند!

راستی آموزش عالیمان چقدر دانی شده است با این موسسات فانی ...

دانشگاهی که سر در آن در میان تابلوهای سوپرمارکت های محل قابل شناسایی و پیدا کردن نباشد دانشجویش چه گلی بر سر این مملکت می خواهد بزند؟

دانشگاه های دنیا را به کیفیت و رتبه علمی شان می شناسند و دانشگاه های امروز ما را حتی به اسم و نشانیشان هم نمی توان شناخت.

که یکی نام دختریست به نام صبا و آن دیگری پسری به نام کمال و...آن یکی آفاق را نه به علمش که به نامش شکافته است و آن دیگری تنها یادی است از ....

آیا پس از چند سال چه کسی جوابگوی کارشناس های کارنشناسی خواهد بود که به امید مدرک توخالیشان انتظار میز مدیریتی را خواهند داشت که هیچ گاه به آن نخواهد رسید.

جایی خواندم که بزرگی نوشته بود: 'دانشجویی که کمتر از استادش بداند دنیا را به عقب خواهد راند؛ دانشجویی که به اندازه استادش بداند دنیا را به سکون وا خواهد داشت و دانشجویی که بیش از استادش بداند دنیا را به جلو خواهد برد' و اکنون این درد را برای چه کس بنگاریم که استادانمان در این دانشگاه ها کمتر از دانشجویانمان می دانند.

زمانی که دانشگاه های معتبرمان به تعداد کافی هیأت علمی ندارند و اگر دارند تعهد و تخصصشان یکی در میان ریپ می زند هر روز باید منتظر رشد و سر باز نمودن قارچ هایی به نام دانشگاه باشیم که با اساتیدی کم سواد تر از ورودی های دانشگاه به کاروان آموزش عالی شدنمان می پیوندند.

قارچ هایی که بنام دانشگاه به کام جیب های هیات تشکیل دهندشان، فرزندان مردم را با اساتیدی نااستاد به بازی گرفته و وزارت علوممان مهر تأیید بر همان مدرک ها می زند تا لیسانسی مدعی اما خالی از علم بر کاروان مدعیان افزوده شود و آینده اسیر تقاضاهای به حق و ناحق آنان باشد....

تا نظام بر پایه آمار چند میلیون دانشجو برنامه ریزی کند در حالی که بیشتر آنان دانشی نجسته و در حد دبیرستان مانده اند...

چه کسی و در کدام دادگاه پاسخگوی خلق چنین وضعیتی خواهد بود؟ و آیا حتی با پاسخ آنان از دست رفته ها بازگشتی خواهد داشت؟

....و اکنون جرأت می خواهد آسوده خاطر بگویی ' دانشجو هستم ' که آنچنان مقامش را با همین آموزش های توخالی وزارتمان پایین آورده ایم که...نگوییم بهتر است