کیفیت یادگیری دانشجویان در واحدهای عملی کاهش یافته است

بسیج دانشجویی حوزه خوابگاه‌های دانشگاه تهران در نامه ای به وزیر علوم نسبت به کاهش کیفیت یادگیری دانشجویان در واحدهای عملی و تهدید ناکارآمدی متخصصین در آینده هشدار داد.

به گزارش پرتال دانشگاهی و به نقل از خبرنگار مهر، بسیج دانشجویی حوزه خوابگاه‌های دانشگاه تهران در نامه ای به وزیر علوم نسبت به اظهارات ضد و نقیض مسئولین پیرامون بازگشایی دانشگاه ها انتقاد کرد و خواستار شفاف سازی موانع فعلی بازگشایی دانشگاه شد.

بسیج دانشجویی در بخش دیگری از این نامه نسبت به کاهش کیفیت یادگیری دانشجویان در واحدهای عملی و تهدید ناکارآمدی متخصصین در آینده هشدار داد.

متن این نامه به شرح زیر است؛

قریب به یک سال و نیم است که به واسطه فراگیر شدن بیماری کرونا، روند کلی جهان دچار اختلال گردیده و فرآیند آموزش نیز به تبع آن، با چالش های متعددی روبرو بوده است. با این حال آنچه که بیش از نقایص و خلل آموزش مجازی، موجبات نارضایتی دانشجویان را فراهم آورده، سوء مدیریت در روند اطلاع رسانی و عدم توجه به افکار عمومی است.

در چند ماه اخیر، شاهد اظهارات ضد و نقیض مسئولین پیرامون بازگشایی دانشگاه ها و چگونگی تداوم روند آموزش کشور بوده ایم، عاملی که موجب سردرگمی بسیاری از دانشجویان، به ویژه دانشجویان غیربومی گردیده است. در این میان خلاء مهمی که تا به امروز از جانب وزارت علوم، عنایت لازم به آن صورت نپذیرفته، «تعیین سخنگویی رسمی» در جهت اعلام اخبار مربوطه در تعیین روند آموزشی دانشگاه ها است.

همچنین شفاف سازی موانع فعلی بازگشایی دانشگاه، تبیین دقیق اقدامات باقی مانده در این راستا، و ترسیم زمان بندی اتمام این فرآیند، می تواند بسیاری از بدگمانی ها را از میان برداشته و اقناع دانشجویان را به دنبال داشته باشد. اظهارات سابق مسئولین حاکی از این بوده است که در صورت واکسینه شدن عموم دانشجویان، نگرانی ها مبنی بر شیوع ویروس کرونا، مرتفع خواهد شد. حال سوال این است که پس از واکسینه شدن دانشجویان، دیگر چه مانع قابل ذکری در مسیر بازگشایی دانشگاه ها وجود دارد؟

از سر گیری آموزش حضوری نیازمند گسترش ظرفیت خوابگاه ها بوده که تحقق این مهم نیز با استفاده از بخشی از بودجه مصوبه دانشگاه ها در دو سال اخیر، چندان دور از ذهن نمی نماید. افزون بر بودجه مصوبه، تخصیص بخشی از منابع مالی از جانب وزارت علوم، در راستای تسهیل و تسریع فرآیند بازگشایی، ضروری به نظر می رسد. همچنین شفافیت مالی این فرآیند از جمله حقوق دانشجویان، در مقام یکی از اساسی ترین ارکان دانشگاه است.

لازم به ذکر است در عین آنکه استفاده از شیوه آموزش مجازی، فرصتی مغتنم جهت عدم توقف فرآیند آموزشی کشور بوده است، اما به طول انجامیدن آن، آسیب های قابل ملاحظه ای به دنبال داشته و دارد. از جمله پیامدهای نامطلوب این طریقه آموزشی می توان به این موارد اشاره کرد:

الف) کاهش کیفیت یادگیری به ویژه در واحدهای عملی برخی رشته ها (همچون هنرهای زیبا، تربیت بدنی، دانشکده فنی، علوم آزمایشگاهی و... و.) موجب نگرانی است. حتی در زمینه واحدهای تئوری، با افت قابل توجه سطح کیفی ارائه دروس مواجه هستیم. این مسئله به کاهش سطح سواد، آگاهی و مهارت دانشجویان پس از فارغ التحصیلی می انجامد که در ادامه، آسیب های جدی برای کشور به دنبال خواهد داشت.

ب) عدم امکان بهره وری مطلوب از امکانات جانبی دانشگاه (همچون کتابخانه، آزمایشگاه و مراکز پژوهشی) و عدم امکان برقراری تعامل لازم با اساتید و دانشجویان سالهای بالاتر هر رشته، دانشجویان را از مزایای جانبی دانشگاه محروم کرده است.

همچنین عدم ارتباط مستمر با اساتید و آشنایی با محیط کار، ضربه مهمی به شناسایی استعدادها و معرفی دانشجویان جهت شرکت در پروژه ها و فرصت های شغلی ایشان وارد می کند. اساساً کلیه متغیرهایی که سابقاً موجب تمایز و رتبه بندی دانشگاه ها می شدند، کمرنگ شده اند، تا آنجا که دیگر سطح کیفی تحصیل در دانشگاه های برتر کشور، در قیاس با سایر مراکز آموزشی، تفاوت چندانی ندارد.

ج) مشکلات عدیده سامانه آموزش مجازی، ضعف بستر برگزاری کلاس ها، اختلالات اینترنت، قطعی مداوم صوت کلاس و عدم دسترسی یکسان به اینترنت در مناطق مختلف کشور، موجبات نارضایتی هرچه بیشتر دانشجویان را فراهم آورده است.

د) متأسفانه با گذر زمان، همچنان شیوه تدریس برخی اساتید، با شرایط نوین همگام سازی نشده است و این امر به تقلیل سطح کیفی آموزش انجامیده است. عدم وجوددرک متقابل بین اساتید و دانشجویان (عدم وجود بستر تعاملی مناسب، حجم نامعقول تکالیف، سختگیری غیرمنطقی در تحویل پروژه و امتحانات)، منجر به تشدید اثرات نامطلوب آموزش مجازی شده است.

خستگی روحی از تکرار یک فرآیند فرسایشی، شیوع افسردگی، افزایش ناامیدی و کاهش انگیزه دانشجویان، از جمله مهمترین اثرات روانی آموزش مجازی است. تأثیر استفاده طولانی مدت از لوازم الکترونیکی نیز بر سلامت چشم، اعصاب، مغز، عضلات کمر و گردن غیرقابل انکار است و اثرات وضعی آن در طولانی مدت نمایان می شوند. همچنین در مواردی، گزارش ها حاکی از آن است که به دلیل طولانی شدن مدت زمان قرنطینه، خشونت خانگی در قبال برخی دانشجویان، افزایش پیدا کرده است.

از جمله پیامدهای منفی آموزش مجازی، تهدید آینده کشور و ناکارآمدی متخصصین در آینده است؛ زیرا کیفیت مورد توقع در سطح آگاهی و مهارت آموزی، هیچ گاه در آموزش مجازی قابل دستیابی نخواهد بود. افزون بر آن، ناعدالتی آموزشی در برخی اقشار جامعه به جهت کمبود امکانات الکترونیکی و تحمیل هزینه های هنگفت آن، از جمله آسیب های این طریقه آموزش است.

در انتها لازم است متذکر شویم که مقام دانشجو، همچون روحی در کالبد دانشگاه است. شفافیت در موانع موجود بر سر راه بازگشایی و اطلاع دقیق از چگونگی تداوم روند آموزشی دانشگاه، حق طبیعی و مسلم دانشجویانی است که چندین سال در راستای ورود به آن، تلاش نموده اند و تحقق اهداف خود را در چشم انداز آن جستجو می نمایند.

اظهار وعده های بی سرانجام و غیرعملیاتی، نه تنها مشکلی از وضعیت فعلی دانشجویان حل نخواهد کرد، بلکه موجب لطمه هرچه بیشتر به اعتماد اذهان عمومی می گردد. امید است که این مطالبه از سوی دانشجویان، سرانجامی همچون وعده های ساق مسئولین نداشته و شاهد پاسخی شایسته و در خور، از سوی وزارت علوم باشیم.