خسرو قاسمی: بیایید ماشین‌های امریکایی را زنده کنیم

قدش ۱۹۰ بود و با وزنی حدود ۱۱۰ کیلوگرم آدم را یاد بادی گارد های فیلم های کلاسیک می انداخت. به دلیل سال ها فعالیت در ورزش های متنوع و گوناگون از جمله شنا، والیبال، بسکتبال و کشتی کچ هیکلی ورزیده داشت و سلامتی و خوش بنیه ای از سر و ریختش می بارید. در خاطراتش تعریف می کرد که یک بار وقتی چهارساله بوده برادر بزرگ ترش مجبورش کرده بود درکه را برود بالا و از همان کودکی با انجام انواع ورزش ها بزرگ شده است. این بچه محله نواب تهران که به قول خودش و تایید رفیقی که همراهش آمده بود در مرام گذاشتن و تمام کردن دوستی و رفاقت دومی ندارد در سال ۱۳۵۵ به دنیا آمده و تا الان شغل های مختلفی را تجربه کرده است.

اگر شما هم از اهالی پایتخت باشید می دانید که هرازگاهی به دلیل تغییرات اجتماعی سریعی که در این شهر رخ می دهد شغل هایی باب می شود و با فروکش کردن تب این تغییرات و رواج شیوه های دیگر، شغل های تازه ای هم پا می گیرد. خسرو قاسمی هم در این تب و تاب ها از دهه ۷۰ به این سو یعنی از زمانی که ۱۸ساله شد و شروع کرد نان بازوی خودش را خوردن گاه گاهی از این شغل ها داشته است. گاهی در کار اسمبل کامپیوتر بوده، گاهی آنتن و بقیه متعلقات را نصب می کرده و مدتی راننده آژانس بوده است. از زبان خودش بشنوید: «مثل بقیه دوستانی که عاشق ماشین هستند من هم از کودکی به ماشین و در جوانی به موتورسیکلت علاقه داشتم. با اولین درآمدم یک موتور هوندا ۱۲۵ خریدم بعد هم یک سوزوکی ۲۵۰، بعد یاماها ۲۰۰ و حدود یک ماهی هم موتور ۱۰۰۰ داشتم. آن موقع هم تک چرخ زدن با موتور و کارهای عجیب و غریب خوراک جوانی ما بود. این روال بود تا اینکه موتورم را فروختم و در ۲۳سالگی اولین ماشین خودم را که یک پیکان بود خریدم.»

او ماشین بازی را با همین پیکان شروع کرده است: «البته همان پیکان هم یک پیکان معمولی نبود. خیلی بهش رسیده بودم و کاملاً درستش کرده بودم.» بعداً او ماشین های مختلفی می خرد تا اینکه می رسد به پژو ۴۰۵. مدتی با این ماشین در آژانس کار می کند و در همین حین «شروع کرده بودم به لایی کشیدن در اتوبان ها و قرار گذاشتن با بچه هایی که پاتوق شان پارک وی بود. کل کل کردن و آینه زدن و این حرف ها را تجربه می کردیم. آنجا بود که دیدم بعضی ها با چه ماشین هایی می آیند و نصف مهارت های مرا هم نداشتند. من هم از قدیم عاشق ماشین بازی بودم، تصمیم گرفتم آژانس را رها کنم و بچسبم به کار خرید و بازسازی ماشین.» این تصمیم را عملی می کند و اولین ماشینی که می خرد فورد موستانگ قرمزرنگی است به سال تولید ۱۹۶۶.

«این ماشین از داغونی و منفجری یک چیز وحشتناکی بود و همه می گفتند محال است بتوانی بازسازیش کنی اما من به تنهایی و با استفاده از اینترنت موفق شدم بازسازیش کنم.»

خسرو قاسمی میان حرف هایش به روزهای اولی که وارد این حرفه شده بود گریزی می زند: «روزهای اول که من راه و چاه این حرفه را نمی دانستم خیلی ها مرا سر می دواندند. جواب تلفنم را نمی دادند یا وقتی می شنیدند مثلاً پول کمی برای صافکاری می توانم بپردازم کارم را راه نمی انداختند. من کم کم خودم را در این حرفه بالا کشیدم اما آن روزها را فراموش نمی کنم. به همین خاطر الان اگر کسی بخواهد ماشین جمع کند هر کمکی از دستم بربیاید برایش انجام می دهم، چون وضعیت خودم را در آن سال ها به یادم می آورم.» می گوید بارها پیش آمده کسانی از شهرستان به او تلفن کرده اند و او آنها را راهنمایی درست کرده و همین باعث حیرت آنها شده است: «تلفن می زنند و تشکر می کنند.

می گویند آقای فلانی به ما گفته بود مثلاً کار صافکاری این ماشین ۱۵ میلیون می شود اما شما ما را راهنمایی کردید و این کار را با نصف قیمت انجام دادیم، نمی دانیم چه جوری از شما تشکر کنیم. اما من فکر می کنم ما همه از این دنیا می رویم و اول نام ماست که می ماند، دوم هم اینکه باید همه مان کمک کنیم این حرفه پا بگیرد و اگر کسی علاقه مند است و بودجه کافی ندارد یک طوری بتواند کارش را راه بیندازد. هر چی آدم بیشتری وارد این حرفه شود ماشین بازی هم رونق بیشتری می گیرد و این به نفع همه ماست.» بعد از موستانگ قرمز؛ او یک موستانگ ۶۶ سفید، موستانگ ۶۷ فست بک، موستانگ ۶۸ کوپه و یک شورولت نوا دو در ۱۹۷۷ دارد.«خیلی از ماشین بازها ماشین زیر پایشان مثلاً پژو ۲۰۶ است اما من ماشین زیر پایم هم همین شورولت نوایی است که خودم جمع کرده ام.» می پرسم این ماشین ها را کجا نگه می دارید؟ می گوید: «یکی از فوردها را در پارکینگ پاساژی که دفترم آنجاست، یکی را در پارکینگ خانه، دو تا هنوز بازسازی شان تمام نشده و در صافکاری هستند. شورولت نوا هم مثل گاو پیشانی سفید است، می بندم به شیر گاز دم در خانه!»

● همان سوال همیشگی این بار از خسرو قاسمی پرسیده می شود: چرا ماشین امریکایی؟

«به خاطر قدرتش و زیبایی اش که در ماشین های دیگر پیدا نمی شود. ریشه ساخت این ماشین ها و نامگذاری شان هم برای من خیلی جالب است و همه را ریزریز خودم در اینترنت پیدا کرده ام.» او درباره فورد موستانگ ۶۶ می گوید: «دهه ۷۰ در امریکا بحبوحه کلاه کابوی بود. کارخانه فورد می خواست خودش را از ورشکستگی نجات بدهد و بازار فروش را به دست بگیرد برای همین از اسب که سمبل امریکایی هاست در طراحی و آرم این ماشین استفاده کرد. غربیلک فرمان این ماشین از جنس استخوان است که نزدیکی به طبیعت را تداعی می کند. پشت این ماشین دو تا هلال رو به بالا دارد که تداعی کننده لبه کلاه گاوچران هاست و خمی که رو به بالا دارد. آرم پرچمی که بغل فورد موستانگ حک شده سه رنگ آبی، سفید و قرمز دارد. در آن دهه، این سه، رنگ پرچم مسابقات اسبدوانی در امریکا بوده است. دو خطی که روی فورد موستانگ GT است تداعی کننده دو خط وسط جاده است و بیانگر اینکه فورد همیشه در حال سبقت گرفتن و جلو زدن از ماشین های دیگر است.»

عشق او به ماشین های امریکایی باعث شده است چنین شعاری را بر پیشانی وبلاگش حک کند: «بیایید ماشین های امریکایی را زنده کنیم.» با اینکه به قول خودش همه جور ماشینی را می خرد و می فروشد و بازسازی می کند اما هنوز هم کافی است نام ماشین امریکایی را بیاوری تا چشمانش برق غریبی بزند. خسرو قاسمی با این قد و هیکل ورزشکاری و این هیبت، ماهیگیری می کند. در حقیقت ماهیگیری جزء علایق جدی او در زندگی است و عکس هایی از دریاچه های کوچک اطراف تهران در موبایلش دارد که او را سرگرم این ورزش نشان می دهد. او ازدواج نکرده است: «همه عشق من همین ماشین ها هستند. فکر کردم و دیدم نمی توانم این عشق را با چیزهای دیگری تقسیم کنم. البته حالاحالا وقت هست.» می خندد: «بالاخره ازدواج می کنم و پسری خواهم داشت که این ماشین ها را برایش یادگار بگذارم.»