آزار رسانی به خود و دیگران، یكی از رذایل اخلاقی و عامل مهم برهم زدن تعادل در زندگی فردی و اجتماعی آحاد بشر است. دهخدا آزار را ایذاء، اذیت

جایگاه فروتنی فروتنی به عنوان یک فضیلت و یا هنجار اجتماعی در جامعه پذیرفته شده است. هر چند کسانی هستند که در برابر این فضیلت تنها به ستایش آن

ضرورت و اهميت خوف و رجاء از جمله فضائل مهم اخلاقى كه در زندگى انسان نقش بسيارى ايفا مى‏كند مسئله «خوف» و «رجاء» يا ترس و اميد است. آدمي

از آنجا كه انسان يك موجود اجتماعى است جامعۀ بزرگى كه در آن زندگى مى‏كند از يك نظر همچون خانۀ او است و حريم آن همچون حريم خانه او محسوب

ادب در لغت ادب (با فتحه)؛ شگفت و عجب،[1]دانش، معرفت، روش پسنديده.[2] ادب در لغت‌نامه‌هاي عربي، تمرين دادن نفس[3]و حسن اخلاق[4] شمرده شده است و ابن منظور ادب

يكي از رذايل اخلاقي که علماء اخلاق از آن نهي كرده اند؛ رذيله حسادت است. حسد صفت بسيار زشتي است كه آدمي را به پست‌ترين مرحلۀ رذالت مي‌رساند تا

يكي از رذايلي كه در اثر انحراف قوه شهويه اثرات ناگواری بر زندگي ديني و دنيايي شخص مي گذارد و او را از نظرها ساقط و از درجه اعتبار

انسان به اقتضای فطرت خویش، میل به زیبایی و جمال داشته و جویای پاکیزگی، زیبایی و آراستگی است و از ژولیدگی، پلیدی و پریشانی نفرت دارد. در عصر ما

بدون شك بدن برای سلامتی و نشاط خود به غذا نیاز دارد اما شكمبارگي، ضد آن را نتيجه مي­دهد. پرخوري يكي از مهمترين علل و عواملي است كه مانع

در اسلام دستورهائى داده شده كه اگر انسان آنها را رعايت كند مى‏تواند از نعمات الهی مخصوصاً مال و ثروت بهره‏مند شده، از ضررهايش مصون بماند. یکی از این

در نهاد گروهي از افراد، أخلاق زشتی وجود دارد كه پيوسته آنها را به تجسس در لغزشها و تحقيقات پيرامون اسرار مردم برمي­انگيزد و به انتقاد و بدگوئي از

بی غیرتی ازجمله صفات رذیله­ای است که در زمان ما نسل بشر را بیش از پیش به چالش کشیده و استعمارگران و سرمایه­دارن و قدرتهای سلطه­گر دست در دست

با توجه به اينكه اين سراي خاكي، بازار و سوداخانۀ ديار بقا و جايگاه هميشگي بشر است و هر چه را در اين بازار عرضه كنيم ثمرۀ آن را

كمتر كسي را مي­توان يافت كه امتيازات مادي و حتی معنوي، تغيير حالي در درون او بوجود نياورد. انسان تا زماني كه گرفتار نفس و خودخواهي است و خويشتن

معانی احسان در قرآن واژه «احسان» از ریشه «حُسن» به معنای زیبایی و نیكی می‌باشد[1] كه در قرآن در سه معنا به كار رفته است: ‌1ـ تفضّل و نیكی به